Վերջին օրերին հասարակության շրջանում մեծ հնչեղություն գտած Սեւանա լճի հիմնախնդիրն ինձ մի անեկդոտ հիշեցրեց. 2015թ. մի մարդ շնչակտուր տաքսի է նստում ու վարորդին պատվիրում էՙ իրեն արագ Արեւմտյան Հայաստան հասցնել: Վարորդի հարցին, թե ո՞րն է շտապելու պատճառը, ուղեւորը պատասխանում էՙ «Մեր վանքերն ու եկեղեցիները քանդում են» :
Օրեր շարունակ Սեւանի ճակատագրով մտահոգվողներն էլ այդ մարդու նման կարծես նոր են իմանում Սեւանի վիճակի մասին, մինչդեռ ամռանը լճի ափը աղտոտողների մեջ իրենք էլ կան: Մի խոսքովՙ հնձում ենք այն, ինչ ժամանակին ցանել ենք:
Ինչեւէ, ամփոփ անդրադառնանք լճին, նախՙ մամռակալելու մասով:
Արդեն մոտ տասը տարի լիճն ամեն այս սեզոնին մամռակալում է, սեզոնային ալեկոծություններն էլ մամուռը դուրս են նետում ափ: Միանշանակ պարզ է, որ լճի հատակում այդքան մամուռի գոյությունը այնքան էլ բնական չէ: Բայց դրանով մտահոգվելուց առաջ հարկավոր է պատճառը գտնել, որ չստացվիՙ դատարկ-դատարկ խոսում ենք: Մոտ տասը տարի առաջ սկսվեցին Սեւանա լճի ափամաքրման աշխատանքները: Ըստ ծրագրիՙ պիտանի ծառերը պետք է հատվեին ու լճի ավազանում ապրող ժողովրդին բաժանվեին: Բոլոր տեսակի թփերը պետք է որոշված հեռավորության չափով արմատախիլ արվեին, որից հետո պետք է հատուկ տեխնիկան հարթեցներ ավազը: Բայց տեղի ունեցավ այն, ինչ ենթադրելի էր:
Կարդացեք նաև
Գևորգ ԳՅՈՒԼՈՒՄՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ` «Ազգ» շաբաթաթերթի այսօրվա համարում:
