Այն, որ Հայաստանում ներքաղաքական պայքարն առավելապես ընթանում է լրատվական-քարոզչական դաշտում՝ հասկանալի է: Հեղափոխությունից հետո լրատվամիջոցների դերն հատկապես մեծացել է: Բանն այն է, որ ժողովրդավարական երկրներում, որպես կանոն, իշխանությունները ձեւավորվում են հանրային կարծիքի հիման վրա, իսկ հանրային կարծիքն իր հերթին առավելապես հենց լրատվամիջոցներն են ձեւավորում, այսինքն՝ մեծ հաշվով, լրատվամիջոցներն են իշխանություններ ձեւավորում։
Իսկ հեղափոխությունից առաջ այդպես չէր. հանրային կարծիքը որեւէ կապ չուներ ընտրությունների պաշտոնական արդյունքների հետ։ Գործում էին այլ մեխանիզմներ՝ ընտրակաշաոք, կեղծիքներ, տարատեսակ ճնշումներ, թվային մանիպուլյացիաներ եւ այլն, ու բոլոր այս գործոնների մեջ լրատվամիջոցների ձեւավորած հանրային կարծիքը վերջին տեղերից մեկն էր զբաղեցնում։ Իշխանություններն էլ, համապատասխանաբար, թքած ունեին հանրային կարծիքի վրա եւ շատ ավելի մեծ կարեւորություն էին տալիս մյուս գործոններին ու «կառույցներին»։
Ու քանի որ հիմա այդ գործոնները չկան, եւ ամենակարեւորը հանրային կարծիքն է, պայքարի սրությունն էլ տեղափոխվել է լրատվական դաշտ։ Բնականաբար՝ լրատվական դաշտ են տեղափոխվել նաեւ կեղծիքը, կաշառքը, մանիպուլյացիաները եւ այլն։
Որ քաղաքական ուժերի միջեւ հիմնական ճակատամարտերն ընթանում են հանուն հանրային դրական կարծիքի՝ դա նորմալ է: Աննորմալն այն է, որ խաղի կանոններ չկան։ Ավելին՝ պայքարն այնքան կատաղի է, որ «ճակատամարտող կողմերը» չեն էլ նկատում, թե ինչպես են միմյանց հարվածելու փոխարեն հարվածում պետությանը:
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հայկական ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
