Երևանի մամուլի ակումբի նախագահ Բորիս Նավասարդյանը «Փաստի» հետ զրույցում նշում է, որ հիմնական խնդիրն այն է, որ երբ նոր կարգավորումներ են նախատեսվում զանգվածային լրատվամիջոցների դաշտում, նախ պետք է պարզաբանել՝ ի՞նչ ենք հասկանում զանգվածային լրատվամիջոց ասելով: «Այն սահմանումը, որը 2003 թվականից կա օրենքում, տեխնոլոգիաների զարգացման, առցանց լրատվամիջոցների ակտիվացման, ավելի կոնկրետ՝ նոր մեդիայի զարգացման արդյունքում ենթադրում է նաև այդ սահմանման փոփոխություն, և միայն դրանից հետո կարելի է հասկանալ, թե ԶԼՄ-ի մասին ինչպիսի նոր ընթացակարգեր կարելի է ներմուծել օրենքում:
Սա ամենամեծ խնդիրն է: Երկրորդ՝ ի՞նչ իմաստ ունի, ի՞նչ է տալու ԶԼՄ-ի հաշվառումը արդարադատության նախարարության համապատասխան վարչությունում: Հստակ պարզաբանում և բացատրություն չկա նաև նախագծի հիմնավորման մեջ:
Ուղղակի ԶԼՄ-ները որոշակի տեղեկություններ կարող են ստանալ առանց պետտուրքի վճարման:
Բացի դա, հաշվի առնելով այն, թե ինչպես են լրատվամիջոցները զարգացել, այսօր որպես ԶԼՄ կարող է հանդես գալ կամ դառնալ ցանկացած անձ, և այդ կարգի տեղեկությունները, որոնք նախատեսված են այդ նախագծով, կարող են հետաքրքիր լինել փաստաբաններին, սնանկության կառավարիչներին և այդ կարգի կառույցներին ու անձանց:
Կարդացեք նաև
Որևէ մեկն իրենց չի կարող խանգարել հիմնել լրատվամիջոց օնլայն տիրույթում և օգտվել նույն արտոնություններից, որոնք առաջարկվում են ԶԼՄ-երին, այսինքն՝ այս նախաձեռնությունում որևէ հստակ իմաստ չկա: Եթե ուզում են բացել իրավաբանական անձանց հետ կապված տվյալները, թող բացեն, բայց ինչո՞ւ են դրա հետ մեկտեղ նախատեսում այդ լրատվամիջոցների հաշվառման ընթացակարգ, բացարձակապես հասկանալի չէ: Սկզբում պետք է հասկանալ նպատակը, հետո օրենսդրական նախաձեռնություններով հանդես գալ: Ես որևէ իրատեսական նպատակ չեմ տեսնում», – ասում է Նավասարդյանը:
Երևանի մամուլի ակումբի նախագահը նշում է, որ եթե այսօրվա օրենսդրության սահմանումներով փորձեն ձևավորել լրատվամիջոցների մասին ռեեստրը, այն, միևնույն է, թերի է լինելու և որևէ բան ոչ մեկին չի տալու: «Չգիտեմ՝ գուցե այս նախաձեռնությունը արդարադատության նախարարության ներքին աշխատանքը հեշտացնելու համար է: Իմ տեղեկություններով՝ լրատվամիջոցների հաշվառումն ամեն դեպքում տեղի է ունենում, այսինքն՝ այնտեղի աշխատողները հետևում են, թե ինչ է կատարվում լրատվական դաշտում , ինչ նոր լրատվամիջոց է հայտնվում, գրանցում են մատյաններում», նշում է մեր զրուցակիցը:
Անդրադառնում ենք նաև լրագրողական հանրույթի և քաղհասարակության դժգոհություններին, որ հարցի շուրջ մասնագիտական քննարկում տեղի չի ունեցել: «Քննարկումներ անցկացնելու առումով պետության կողմից որևէ պարտավորություն չկա, կա անհրաժեշտություն «E-draft»-ում որոշակի ժամանակահատվածով տեղադրել նախագծերը, որպեսզի մարդիկ կարողանան կարծիքներ արտահայտել: Խնդիրն այն է, որ օրինաստեղծ աշխատանքով զբաղված մեր պետական կառույցները պետք է ավելի արդյունավետ լինեն, իսկ դրա համար սկզբից պետք էր խորհրդակցել փորձագետների հետ, համոզվել, որ քո նախաձեռնությունը ինչ-որ բարելավում է մտցնում օրենսդրական կարգավորումների մեջ, հետո՝ ժամանակ ծախսել: Ի վերջո, ցանկացած նախագիծ գրելու համար պետական պաշտոնյաներից և հանրային ծառայողներից ժամանակ է պահանջվում:
Կարծում եմ, որ օրենսդրական դաշտում գործերն այնքան շատ են, որ պետք է տնտեսել այդ ժամանակը, և այն չծախսել այդ կարգի նախաձեռնությունների վրա: Իմ կարծիքով, եթե լիներ փորձագետների հետ հանդիպում, նախագիծը կազմողները կհամոզվեին, որ չարժե այդքան ուժ ծախսել այն պատրաստելու համար», – եզրափակում է Բորիս Նավասարդյանը:
ԼՈՒՍԻՆԵ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում
