Օրեցօր ավելի ու ավելի է ընկնում պետական գործի, պաշտոնյայի «պլանկան»։ Այսօր արդեն ով ասես կարող է հավակնել պետական բարձր պաշտոնի։ Մենք հանգիստ վերաբերվեցինք, երբ իրենց կյանքում ոչինչ չարած, ոչինչ չստեղծած, ոչ մի մարդ չղեկավարած մարդիկ դարձան հսկա համակարգերի ղեկավարներ։
Դա արդարացրինք նրանով, որ հեղափոխության պտուղները վայելում են հեղափոխություն իրականացրածները, եւ երիտասարդների խիզախությունը նաեւ պետք է պարգեւատրվի, ու որպես «ռազմավար»՝ նրանց հանձնեցինք մեր պետության ողջ կառավարումը։ Արդյունքում ընդամենը դասախոսական աշխատանքի փորձ ունեցող անձը դարձավ սուպերնախարար, 25-ամյա՝ լավ պապայի բալան՝ քաղաքապետ, տաքսու վարորդը՝ փոխքաղաքապետ եւ այսպես շարունակ։
Բայց եթե խելացի մարդիկ ենթադրում էին, որ նրանք իրենց առաջին գործը կհամարեին գիտելիքների պակասը լրացնելը՝ կսովորեին ու կխորհրդակցեին փորձառուների հետ, համեստ ու զգույշ քայլեր կանեին, որ ավերածություններ չանեին իրենց անփորձությամբ, պարզվեց՝ չարաչար սխալվում էին։
Կարդացեք նաև
Արմինե ՕՀԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ» թերթի այս համարում
