Լոռու մարզի սահմանամերձ Ջիլիզա գյուղ հասցնելու համար տաքսու ոչ բոլոր վարորդներն են համաձայնում: Ճանապարհն ահավոր վատ է, վարորդներից էլ վարպետություն է պահանջվում: Ջիլիզացիները հարմարվել են այս դժվարությանը, քանի որ հույսները չեն կորցնում, որ առաջիկայում ճանապարհները կվերանորոգվեն:
Ջիլիզա տանող ճանապարհի կենտրոնում տեղ-տեղ արդեն քարեր ու հող է թափված, ճանապարհաշինարարների բեռնատարներ են նշմարվում: Գյուղացիների կյանքն առավել դժվարացնում է շուրջ 10 տարի առաջ փակված հայ-վրացական սահմանը:
Ջիլիզայի բնակիչները ցանկանում են, որ այն գոնե հետիոտնի համար բացվի, որովհետեւ իրենց գյուղին կպած հայաբնակ գյուղեր հասնելու համար ստիպված են «շուրջերկրյա» ճամփորդություն կատարել:
Կարդացեք նաև
Գոհար ՀԱԿՈԲՅԱՆ
«Առավոտ» օրաթերթ
01․06․2019 թ․
Ալավերդի – Ջիլիզա ավտոճանապարհը կառուցվել է 1990-ականներին, որպես ռազմավարական նշանակության այլընտրանքային ճանապարհ՝ Հայաստանից Վրաստան գնալու համար: Չնայած այն ասֆալտապատապատ չէր, բայց այն տարիներին բավական բարեկարգ էր: Խնդիրն այն է, որ Բագրատաշենից Թբիլիսի գնալիս, ճանապարհն անցնում է Վրաստանի Մառնեուլիի շրջանի ադրբեջանաբնակ գյուղերի միջով: Արցախյան պատերազմի տարիներին այդ ճանապարհով անցնելը հայերի համար անվտանգ չէր: Իսկ Ալավերդի-Ջիլիզա-Թբիլիսի ճանապարհի առանձնահատուկ կարևորությունն այն է, որ Ջիլիզա գյուղից հետո ճանապարհն արդեն անցնում է Վրաստանի հայաբնակ գյուղերի միջով, դրանք կապելով Հայաստանի հետ և կանգնեցնելով այդ գյուղերի հայաթափումը: Միաժամանակ այդ ճանապարհով անցնելը բացարձակապես անվտանգ է: Վրաստանի իշխանությունները չուզենալով, որ իր տարածքի հայաբնակ գյուղերը սերտորեն կապված լինեն Հայաստանի հետ, անընդհատ խոչնդոտներ էր մտցնում Ջիլիզայից Վրաստան մտնող փոքրիկ կամրջի շինարարության և տեղի մաքսակետի ստեղծման համար: Վրաստանի համառության շնորհիվ այդ կամուրջն ու մաքսակետը այդպես էլ կյանքի չկոչվեցին: Դեռ ավելին, հետագա տարիներին Վրաստանի իշխանության կողմից արգելվեցին սահմանի երկու կողմի հայերի ճանապարհով հաղորդակցվելը:
Մի խոսքով, լուծման սպասող կարոր խնդիր է, որին միջամտողը միայն մեր կառավարությունը կարող է լինել:
Ուր ՞ մնաց Հայ-Վրացական ՛՛եղբայրական կապերու ՛՛ առասպելը ?