Ինչո՞ւ է ինձ թվում, թե «վեթթինգ» բառն ավելի շատ վենդետա է հիշեցնում, քան դատաիրավական բարեփոխումներ, իսկ հրաժարականների այս շքահանդեսը, որը սկսվեց ԵՊՀ ռեկտորի գնալով, եւ որն այդքան ցնծություն է պատճառել իշխանություններին եւ մեր հասարակության մի մասին, այնքան էլ կամավոր չէ, եթե չասենք՝ ճիշտ հակառակը․ պարտադրված է։ Իսկ ընտրովի պաշտոններում անձանց հրաժարական պարտադրելը նույնն է, որ բռնանաս ընտրական գործընթացի վրա եւ վերացնես ընտրություն կոչվող ինստիտուտը։
Երբ ժամանակին ՀՀԿ-ն ոչնչացրեց բուհերի ռեկտորներ ընտրելու ավանդույթը, եւ այն մրցակցայինից վերածվեց նշանակովի պրոցեսի, մենք բազմաթիվ հոդվածներ գրեցինք այդ մասին։ Տասնյակ հոդվածներ գրեցինք նաեւ այն ժամանակ, երբ ապօրինաբար հեռացվեց պաշտոնից Բրյուսովի ռեկտոր Սուրեն Զոլյանը։ Ի դեպ, այն ժամանակ ուսանողական եւ դասախոսական մեծ շարժում սկսվեց՝ ի պաշտպանություն Զոլյանի։
Սակայն կրթության եւ գիտության նախարար Արմեն Աշոտյանն այդպես էր որոշել, եւ հետագայում էլ դատարանի նկատմամբ ճնշում գործադրվեց, եւ Զոլյանի հայցը մերժվեց։ Բայց ինչո՞վ էր Արմեն Աշոտյանի արածը տարբերվում Արայիկ Հարությունյանի արածից, երբ ուժով, զոռով, բռնությամբ հասան Արամ Սիմոնյանի հեռացմանը։
Կարդացեք նաև
Արմինե ՕՀԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ» թերթի այս համարում
