Իրավաբանությունից բավական հեռու եմ, սակայն այսպես կոչված անմեղության կանխավարկածը ինձ խորապես հասկանալի է: Այն ազդարարում է, թե որեւէ հանցանքի մեջ մեղադրվող կամ կասկածվող անձը համարվում է անպարտ, քանի դեռ նրա մեղքը դատարանի՝ արդեն ուժի մեջ մտած վճռով հաստատված չէ: Անմեղության կանխավարկածը ամբողջ աշխարհում ընդունված է, բայց Հայաստանում, ցավոք, ո՛չ: Մեզանում խիստ նկատելի են ամբոխային տրամադրությունների տրվելու, մինչեւ դատավճիռը այս կամ այն, մանավանդ՝ նախկին պաշտոնյաներին չափազանց ծանր հանցանքների մեջ մեղադրելու, փաստորեն համընդհանուր փսիխոզի երեւույթները:
Դիտարկենք 2008 թվականի մարտի 1-ի ոճրագործության համար դատական պատասխանատվության կանչված ՀՀ երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի օրինակը: Կարելի էր այստեղ ավելացնել նաեւ Հայաստանի առաջին ու երրորդ նախագահներ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանին ու Սերժ Սարգսյանին, որոնց հասցեին նույնպես զարհուրելի մեղադրանքներ են շրջանառվում: Եթե դատական անկողմնակալ քննությունը ապացուցի, որ Ռոբերտ Քոչարյանն իրո՛ք մեղավոր է այն հանցանքների մեջ, որոնք այսօր հասցեագրվում են իրեն, ապա միանգամայն արդարացի կլինի, որ կրի տվյալ հանցանքների համար օրենքով նախատեսված խստագույն պատիժները: Սակայն քանի դեռ օրենքով նախատեսված կարգով ուժի մեջ մտած դատավճիռ չկաՙ ոչ ոք ոչ մեկին իրավունք չի տվել ամենազազրելի հայհոյաբանությամբ բերան պատռել նրա վրա:
Հատկապես իրենք իրենց մտավորական համարող մարդկանց կուզենայի ուղղակի հարց տալ՝ չե՞ք ամաչում: Մի՞թե նոր իշխանավորների աչքը մտնելու համար արժի այդքա՜ն ստորանալ, այդքա՜ն իջնել քաղաքակրթական բարձունքներից: Ոչ մի պաշտոնյա, ով էլ լինի՝ հին, թե նոր, արժանի չէ քծնանքի այն ահռելի չափաբաժիններին, որ նրանց հասցեին արտավիժում են ոչ քիչ գարշահոտ երախներ: Մեզանում գտնվեցին նույնիսկ ոչնչություններ, ովքեր գայլային կաղկանձով հարձակվեցին Արցախի ներկա ու նախկին նախագահներ Բակո Սահակյանի ու Արկադի Ղուկասյանի վրա: Հարգանք ցուցաբերելով Հայաստանի Հանրապետության նկատմամբ, նրանք անձամբ ժամանել էին դատարան՝ հավաստելու, որ երաշխավորում են, թե Ռոբերտ Քոչարյանի խափանման միջոց կալանքը փոխելու դեպքում նա չի խուսափի դատական հետագա նիստերից: Չինաստանից վերադարձած վարչապետ Փաշինյանը եւս ընդգծեց, թե արցախցի գործիչների երաշխավորության մեջ արտառոց ոչինչ չի տեսնում:
Ամեն մարդ ազատ է սիրել կամ ատել Քոչարյանին, բայց Արցախի ներկա ու նախկին նախագահների հանդեպ ատելությո՞ւնը ի՛նչ էր: Նրանց հասցեին լեզվագարություններ թույլ տված անարժանների փոխարեն ե՛ս եմ ինձ պարտավորված զգում ներողություն խնդրելու Արցախի հարգարժան ղեկավարներից։
Կարդացեք նաև
Ռաֆիկ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ազգ» շաբաթաթերթի այս համարում
