Թեեւ մեկ տարի առաջ համաժողովրդական շարժման հզորությունից սարսափած քաղաքական ուժերն ու քրեաօլիգարխիկ համակարգը մեկը մյուսի ետեւից իրենց հավատարմությունն էին հայտնում հեղափոխության գաղափարներին ու նոր իշխանություններին, այնուհանդերձ դեռ այն ժամանակ ակնհայտ էր, որ բոլոր այդ ուժերը ներքուստ դեմ են հեղափոխությանը, եւ հարմար պահի (հենց որ էյֆորիան անցնի, եւ իշխանությունները փոքր-ինչ թուլանան), միանգամից անցնելու են հակահարձակման: Պարզ ասած՝ ինչպես մեկ տարի առաջ, այնպես էլ հիմա Նիկոլ Փաշինյանը քաղաքական դաշտում ոչ մի իրական դաշնակից չունի, նրա միակ դաշնակիցը ժողովրդի մեծամասնությունն Է: Պարզապես մեկ տարի առաջ դա լավ չէր երեւում, իսկ հիմա ավելի ակնհայտ է:
Դրան գումարվել են նաեւ հետեւյալ գործոնները: Առաջին՝ Ռուսաստանում այդպես էլ չհամակերպվեցին այն մտքի հետ, որ ԵԱՏՄ անդամ երկրներից մեկում կարող է հեղափոխություն տեղի ունենալ, որի արդյունքում այդ երկիրը կսկսի շարժվել սեփական ներքաղաքական օրակարգով: Ու քանի որ Հայաստանում ավանդաբար մեծ թիվ են կազմում նրանք, ովքեր երկրի ապագան տեսնում են միայն Ռուսաստանի «ֆորպոստի» կարգավիճակում, նրանք որսացին Ռուսաստանից եկող ազդակները եւ կտրուկ ակտիվացրին իրենց գործունեությունը: Հասկանայի է՝ դա ներկայացնելով որպես մտահոգություն պետության անվտանգությամբ (թեեւ բուն նպատակն այդ հարցերը շահարկելով ռեւանշի հասնելն է):
Երկրորդ՝ Արեւմուտքն էլ իր հերթին տասնամյակներ շարունակ տարբեր մեխանիզմներով փորձում էր ազդել մեր հանրային գիտակցության վրա եւ հասարակության մեջ այնպիսի արժեհամակարգ ձեւավորել, որն ի վերջո կհանզեցներ ժողովրդավարական անշրջելի բարեփոխումների: Արդյունքում՝ իսկապես ձեւավորվեց քաղաքացիական հասարակություն, որն էապես նպաստեց հեղափոխության հաղթանակին: Բայց հեղափոխությունը, պարզվեց, «գունավոր» չէր եւ բացառապես ներքաղաքական օրակարգ ուներ. Հայաստանի արտաքին քաղաքական վեկտորը, մեծ հաշվով, չփոխվեց: Սա էլ իր հերթին նպաստեց, որ Արեւմուտքն ու արեւմտյան արժեհամակարգի անվերապահ նվիրյալները «սառեն» հեղափոխությունից (սովորաբար չափազանց ակտիվ այդ երիտասարդները չմասնակցեցին դատարանների շրջափակման ակցիաներին ու մի կերպ թաքցված հրճվանքով ազդարարում էին, թե ակցիաներին շատ քիչ մարդ է մասնակցել):
Մի խոսքով՝ իշխանություններն ու հեղափոխության կողմնակիցները պետք է հանեն վարդագույն ակնոցներն ու սթափ գնահատեն իրավիճակը: Հեղափոխությունն իր ամենադժվար օրերն է ապրում, եւ իշխանություններին միայն սոցկայքերում աջակցելը քիչ է: Անհրաժեշտ է իրական աջակցություն, եւ այդ աջակցությունը կարող է ցույց տալ միայն ժողովուրդը: Որովհետեւ հեղափոխության միակ շահառուն ժողովուրդն է: Այլ շահառուներ չկան, ու հենց դա է, որ բարդացնում է իրավիճակը:
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հայկական ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
