Մենք դեռեւս 1988-ին մեզ համար որոշեցինք, որ «Արցախը Հայաստան է եւ վերջ»։ Բազմահազարանոց հանրահավաքներին մասնակցող, մի հսկա տոտալիտար երկրի դեմ ելած հայ ժողովուրդն ամրագրեց, որ արցախցուն մենակ չի թողնելու եւ ամեն ինչ անելու է, որ Ղարաբաղը միանա Հայաստանին։ Հետո պարզվեց, որ ժողովրդի որոշումը դե յուրե ամրագրելն ու միջազգային հանրությանը մեր կամքը պարտադրելը հեշտ բան չէ՝ մենք «փոքր ածու», ոչ հզոր եւ ռուս եղբոր կամքից կախյալ ժողովուրդ ու պետություն ենք, ուստի բաղձալի նպատակին հասնելու երկար ու տանջալից ճանապարհ ունենք անցնելու։
Եվ անգամ երբ Արցախից Հայաստան ժամանած պաշտոնյաներից հայ հասարակությունը երես թեքեց, երբեք արցախցի-հայաստանցի հակասությունները շատ չխորացան եւ չխրախուսվեցին։ Նման ցանկացած դրսեւորում արմատախիլ էր արվում հիմքից, եւ այդ թշնամանքը հրահրողներին հանրային պարսավանքի էին ենթարկում։
2018-ին բաղձալի իշխանափոխությունից հետո արցախցի-հայաստանցի հակասությունների թեման կրկին ասպարեզ է ելել, այս անգամ՝ ՀՀ նոր իշխանությունների թեթեւ ձեռքով, որը որոշել է նույնացնել ՀՀ նախկին եւ Արցախի ներկա իշխանություններին ու դավադրություններ փնտրել արցախյան հողում։
Արմինե ՕՀԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ» թերթի այս համարում
Հրապարակախոսական ժանրի ակնհայտ դեգրադացիա