Եթե անգամ (օրինակ) քաղաքապետարանի բարձրաստիճան պաշտոնյաներն իսկապես աշխատում են մեծ ծանրաբեռնվածությամբ եւ արժանի են մի քանի միլիոն դրամ աշխատավարձի, միեւնույն է՝ չի կարելի բարձրացնել նրանց աշխատավարձը, եթե զուգահեռաբար նույնքան չի բարձրացվելու նաեւ, ասենք, առաջնագծում ծառայող սպաների աշխատավարձը: Հասկանալի է, որ ծավալները համադրելի չեն, հասկանալի է, որ զուտ իրավաբանորեն դրանք իրար հետ կապ չունեն, բայց խնդիրը հանրային կարծիքն է, իշխանությունների նկատմամբ հանրային վստահությունը, իսկ դա ինչ-որ վերացական արժեք չէ, առանց դրա հնարավոր չէ երկրում որեւէ լուրջ փոփոխություն իրականացնել:
Միանգամից ասենք՝ հարցն անգամ բարոյական հարթությունում չէ: Սա շատ պրագմատիկ հարց է. որեւէ պաշտոնյայի մի քանի ժամվա հաճույքն արժե՞, որ դրա պատճառով թեկուզ մի քանի տասնյակ մարդու մեջ իշխանությունների որակի վերաբերյալ կասկածներ առաջանան, ու դրանով իսկ, թեկուզ չնչին չափով, նվազի երկրում լուրջ փոփոխություններ իրականացնելու հնարավորությունը: Վերջին հաշվով՝ իշխանության ներկայացուցիչ լինելը նաեւ պատասխանատվություն է ու նաեւ ինչ-ինչ հաճույքներից հրաժարվելու կամք է պահանջում, եթե անգամ այդ «հաճույքներում» որեւէ կրիմինալ չկա ու չի կարող լինել:
Հիմա՝ հասարակության վերաբերմունքի մասին: Այո, հասարակությունը պիտի խիստ անհանդուրժողական վերաբերմունք ցուցաբերի պետական պաշտոնյաների պայմանական «3 միլիոն դրամանոց կոստյումների» կամ «20 հազար դոլարանոց ժամացույցների» նկատմամբ, որովհետեւ դա նույնպես կոռուպցիան կանխարգելելու կարևորագույն գործիքներից մեկն է: Տեսեք՝ Խորհրդային Հայաստանն, իհարկե, կոռումպացված երկիր էր, այնտեղ էլ ընդհատակյա միլիոնատերեր կային, բայց այդ երկիրը մի հետաքրքիր աոանցք, հատկություն ուներ՝ ապօրինի ճանապարհով փող աշխատելն ավելի հեշտ էր, քան ծախսելը: Եվ դա ինչ-որ իմաստով զսպում էր կոռուպցիան, որովհետեւ շատերը զսպում էին իրենց ախորժակը՝ ի՞նչ իմաստ ունի միլիոններ կուտակել, եթե չեն կարողանալու ի տես բոլորի շքեղ կյանքով ապրել: Ու շատ կարեւոր է, որ այսօրվա Հայաստանում էլ հասարակությունը չհանդուրժի պաշտոնյաների անտրամաբանական շքեղ կենցաղը: Որովհետև եթե հանդուրժեց՝ վաղը-մյուս օրը պաշտոնյաների մեջ այդպիսի կենցաղի համար միջոցներ ճարելու գայթակղություն է առաջանալու: Իսկ եթե հասկանան, որ իրենց ծախսած յուրաքանչյուր դրամը հասարակության վերահսկողության տակ է լինելու, երկար կմտածեն արժե՞ բյուջեի հաշվին հարստանալ, թե՞ ավելի լավ է հրաժարվել պետական պաշտոններից ու հանգիստ վայելել «դրայվը»:
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հայկական ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
