Հեղափոխությունից հետո, երբ երբեմնի «ասող» ուժը հայտնվեց տոտալ մերժման ռեժիմում, եւ «գրասենյակը» սկսեցին զանգվածաբար լքել, հակառակ պրոցեսը նկատվեց մեկ այլ կուսակցության՝ «Քաղաքացիական պայմանագրի» դեպքում, մարդիկ զանգվածաբար սկսեցին անդամագրվել «հաջողության կուսակցությանը»՝ այժմ էլ այն դիտարկելով որպես կարիերա անելու հուսալի տրամպլին։
Այսինքն, սեփական ուժերին չվստահելու, անձնային եւ մասնագիտական որակները օժանդակիչ զանազան գործոններին ստորադասելու մտայնությունը դեռեւս խորը նստած է մարդկանց գիտակցության մեջ։ Եվ պատահական չէ, որ երբ այս օրերին խոսվում է որեւէ մեկին պաշտոնի նշանակելու մասին, քչերին են հետաքրքրում վերջինիս մասնագիտական որակները, իսկ թե որ կուսակցությունից է նա, ում բաջանաղն է եւ արդյոք քայլել է հեղափոխության օրերին, շատերին է հետաքրքիր։ Մարդու կարիերայի առաջխաղացումը մեկ այլ ազդեցիկ մարդու կամ գործոնի միջնորդությանը վերագրելը, անշուշտ, պատիվ է բերում նրան, որը ստանձնել է միջնորդությունը, իսկ երբ պաշտոնյան սայթաքում է կամ տապալում իրեն վստահված ոլորտը, բոլորը նույն պահին հիշում են միջնորդին ու մատնանշում՝ էսինչի թիմից է, էսինչի սանիկն է կամ աներձագը։
Այնպես որ, ժամանակն է, որ մի հեղափոխություն էլ պաշտոնյաների գնահատման չափանիշների ոլորտում տեղի ունենա, եւ պաշտոնյան նույնականացվի միմիայն սեփական վաստակի ու անցած ճանապարհի հետ՝ ազատվելով որեւէ մեկին պարտական լինելու կամ սեւերես թողնելու խնդրից։
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժողովուրդ» թերթի այսօրվա համարում
