«Փաստի» զրուցակիցն է գեղանկարիչ Հաղթանակ Շահումյանը:
Մենք երեսուն տարի սպասեցինք նորմալ կյանք ունենալուն, համբերեցինք, ամեն ինչ տեսանք: Չեմ ուզում անդրադառնալ վատ երևույթներին: Եթե 30 տարի անընդհատ քանդել ենք մեր իրականությունը, մսխել ենք եղած հարստությունը, որը կուտակվել էր ժողովրդի քրտինքով, մի օրվա մեջ հնարավո՞ր է վերականգնել: Ես չեմ կարծում: Բոլորս էլ ուզում ենք միանգամից լավը տեսնել:
Առաջին հերթին գնացողի «ոտքը պետք է կտրվի», որ նա չգնա երկրից: Պետք է մնա Հայաստանում, մասնակից դառնա այս երկրի կառուցմանը: Եթե բոլորը մտածեն գնալու մասին, այս երկրում ո՞վ պետք է մնա: Է, թողնենք գնանք, ինչո՞ւ ենք սրա-նրա հետ պատերազմ ու կռիվ սարքում: Սա մեծագույն չարիքներից է:
Կարծում եմ, որ կուսակցական համակարգով երկիրը կառավարելը սպառել է իրեն: Մեր նման փոքր պետությունը կառավարման իր համակարգը պետք է ունենա: Պառլամենտարիզմը բերում է նրան, որ արդյունքում մոռանում են երկիրն էլ, ազգն էլ, և ամեն մեկն ընկնում է իր շահերի հետևից:
Կարդացեք նաև
Ես չեմ հավատում, որ մարդը, ում վիճակվել է պատմական շրջանում երկրի համար կարևոր գործ անել, դա չի անի: Չեմ ուզում դրան հավատալ:
Իհարկե, չարախոսողներ ու խանգարողներ էլ կան: Փոխանակ ամեն մեկս մի ծառ տնկի, ասում ենք՝ այդքան ծառը սխալ է տնկած, հանում ենք, դեն նետում: «Թաթալաբազությունը» կերել է մեր երկիրը:
ԼՈՒՍԻՆԵ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում
