Օրերս Ազգային ժողովում ներկայացվել էր հեռուստատեսության և ռադիոյի հանձնաժողովի 2018 թվականի գործունեության ամփոփումը: Մասնավորապես, խոսվել էր այն մասին, որ «Հեռուստատեսության և ռադիոյի մասին» օրենքը հնացած է, թերի, և այդ պատճառով երբեմն շատ դժվար է լինում արձագանքել հեռուստառադիոոլորտում տեղի ունեցող փոփոխություններին: Ոլորտում առկա մի քանի խնդրի մասին «Փաստը» զրուցեց Երևանի մամուլի ակումբի նախագահ Բորիս Նավասարդյանի հետ:
-Նորություն չէ, որ մարզային շատ հեռուստաընկերություններ փակման եզրին են: Սա փաստորեն ևս օրենքի բա՞ցն է:
-Այսօր Հայաստանի ամեն մարզում թվային նշանով հնարավորություն ունի հեռարձակվել միայն մեկ հեռուստաընկերություն: Սա բերում է ոլորտի մենաշնորհացմանը և ազատ ու արդար մրցակցության բացառմանը: Եթե մրցույթներն անցկացվեն նույն կարգով, ինչպես տասը տարի առաջ, ապա այդ խնդիրը չի լուծվելու, և մի քանի հեռուստաընկերություններ, որոնք մեծ դժվարություններով շարունակում են ապահովել իրենց համապատասխան բովանդակությամբ լսարանը, բայց միայն անալոգային ազդանշանով են աշխատում, կամաց-կամաց կանգնելու են փակվելու վտանգի առաջ:
Այդ խնդիրը վաղուց է պահանջում իր լուծումը: Ամեն անգամ օրենսդրական փոփոխություններով երկարաձգելով անալոգային ազդանշան արձակելու իրենց իրավունքը՝ ընդամենը ժամանակային առումով հեռացնում ենք խնդրի լուծումը, բայց վերջնական, սկզբունքային լուծում չենք տալիս:
Կարդացեք նաև
Քանի դեռ փոքր և միջին բիզնեսը ներկայացնող ընկերությունները այդ ցուցակում են, դա խնդիր է ոչ միայն իրենց լսարանի, այլև այն քաղաքականության համար, որը Հայաստանում վաղուց հռչակված է, այն է՝ նպաստել փոքր և միջին բիզնեսի զարգացմանը: Փաստորեն հեռարձակման ոլորտը այս քաղաքականությունից դուրս է մնում: Անհրաժեշտ է հնարավորություն ստեղծել փոքր, տեղական ընկերությունների համար՝ լինեն դրանք մարզային, թե համայնքային, ազատական կարգավորումներ մտցնել, որպեսզի իրենք կարողանան և՛ պահպանել իրենց գործունեությունը, և՛ նոր ընկերությունները կարողանան մտնել շուկա: Այսօրվա պայմաններում վերգետնյա հեռարձակում իրականացնող որևէ նոր ընկերության մուտքը շուկա բացառվում է:
Լուսինե ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Փաստ» թերթի այս համարում
