Նիկոլ Փաշինյանի իշխանությունը խիստ զգայուն է մամուլի հանդեպ, և դա բնական է։ Նախահեղափոխական լարված իրավիճակը Հայաստանում պատրաստվել էր սոցիալական ցանցերի, մամուլի միջոցով, հեղափոխության ժամանակ մամուլը, եթե չասենք՝ որոշիչ, ապա շատ մեծ դեր ունեցավ, և այժմ էլ, իրական ձեռքբերումների բացակայության պայմաններում, մամուլի հանդեպ վերահսկողությունը կարևորագույն դեր է ունենալու ռեժիմի գոյատևման համար։
Սերժ Սարգսյանի կողմից մամուլի վերահսկողությունը բավական թույլ և ծույլ մեթոդներով էր իրականացվում, իսկ Նիկոլ Փաշինյանը՝ շատ լավ հասկանալով մամուլի դերը, գործում է բազմազան մեթոդներով, բավականին ագրեսիվ է և հետևողական։ Կարևոր է նաև այն հանգամանքը, որ ինստիտուցիոն ընդդիմության բացակայության պայմաններում մամուլն իշխանության վերջին կազմակերպված ընդդիմախոսն է, որին իշխանությունը ձգտում է չեզոքացնել։
Նախորդ ռեժիմի լրատվական պրոբլեմներից մեկն այն էր, որ ոչ ոք հավատ չէր ընծայում իշխանական մամուլին, ավելին՝ այն անհետաքրքիր էր՝ գոնե լրատվական-վերլուծական առումով։ Նոր ռեժիմը փորձում է պահել նախկին ընթերցողների լոյալությունը, անգամ՝ նոր օգտագործողներ ներգրավել իշխանական մամուլի համար, որը նախկինում մասամբ ընդդիմադիր էր։ Օբյեկտիվ պրոբլեմն այն է, որ որքան էլ նոր իշխանական մամուլը փորձի անկախ ձևանալ, օգտվի իշխանական շրջանակներից բացառիկ արտահոսքերից, որքան էլ Լուլուն իրենց գովազդի, միևնույն է, այն չի կարողանում լինել այնքան ինտրիգային ու մանիպուլյատիվ, որքան ոչ իշխանականը։
Աղասի ԵՆՈՔՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «168 ժամ» թերթի այսօրվա համարում
