Վերջին օրերին Երեւանի Օպերայի եւ բալետի ազգային ակադեմիական թատրոնի, ավելի շուտ՝ նրա գեղարվեստական ղեկավար եւ տնօրեն Կոստանտին Օրբելյանի շուրջ ստեղծված տագնապը ստիպում է ինձ կենտրոնանալ այդ խայտառակ եւ մեր երկիրը խայտառակող երեւույթի վրա ու փորձել դույզն ինչ կանխարգելել խայտառակաբանության հետագա շարունակությունը:
Մաեստրոն Օպերային թատրոնի տնօրենի եւ գեղարվեստական ղեկավարի պաշտոնին հրավիրվել է, այսինքն՝ ընթացիկ մրցույթով չի անցել, այլ նշանակվել է, նախկին կառավարության որոշմամբ, նախկին նախարարի հրամանագրով: Եվ դա եղել է նախկին իշխանության դրական գործերից մեկը, քանզի մրցույթը, մանավանդ արվեստի բնագավառում ու հատկապես մեծ արվեստագետների պարագայում, անհեթեթ գործընթաց է: Իսկ ինչ վերաբերում է այն առարկությանը, թե հրամանագիրը կառավարության որոշման ուժի մեջ մտնելուց մեկ օր շուտ է ստորագրվել, իսկական տառակերության նմուշ է, որը ցույց է տալիս Մաեստրոյի հակառակորդների ճղճիմությունը: Օրենքը, օրենքներն ունեն երկու կողմ՝ տառ եւ ոգի: Այս դեպքում ոգին իսպառ բացակայում է:
Երկրորդ գլխավոր առարկությունը՝ տնօրենի եւ գեղղեկի պաշտոնների անհամատեղելիությունն է մեկ անձի մեջ: Մինչդեռ, այս պարագայում, գեղղեկի պաշտոնը գերազանցապես ստեղծագործական է: Եվ ո՛չ վարչական: Այլապես այդ պաշտոնի անունը կլիներ «ղեկավար», «պետ», «շեֆ», առանց «գեղարվեստական» բառի: Իսկ գեղարվեստը առանց ստեղծագործականության ոչ գեղեցիկ է եւ ոչ էլ արվեստ:
Երրորդ՝ մեր հասարակությանը տարակուսանք է պատճառել Մաեստրոյի, իբր, զույգ աշխատավարձ ստանալու «փաստը»: Մինչդեռ նա կես դրույքով է վարձատրվում այդ զույգ պաշտոնների համար: Իսկ որքան միջոցներ եւ օժանդակություններ է նա հավաքում օպերային թատրոնի համար, մշակույթի նախարարությանը բնավ չի հետաքրքրում: Չի հետաքրքում նաեւ այն, որ վերջին մեկ-մեկուկես տարում ռեպերտուարային ու երաժշտա-թատերական ի՞նչ նորություներ են նրա հետ եկել մեր օպերային թատրոն, ինչպիսի՜ գաստրոլներ են եղել Մոսկվայում, Քուվեյթում, Դուբայում:
Կարդացեք նաև
Մատենադարան, հրաշալի պատկերասրահ ու թանգարան, սիմֆոնիկ եւ այլ նվագախմբեր, եւ վերջապես Օպերայի ու բալետի այսպիսի թատրոն ու հնամյա քաղաքակրթություն ունեցող մեր երկիրը չի կարող չօգտագործել իր բոլոր «փափուկ ուժերը»: Մինչդեռ մեր համապատասխան գերատեսչությունը ինքնահաստատողական ինտրիգներով է զբաղված:
Դա նախարարություն չէ, այլ՝ վերջարարություն:
Հակոբ ԱՎԵՏԻՔՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ազգ» թերթի այս համարում
