Հոկտեմբերի 27-ը միշտ էլ եղել է և դեռ վստահաբար երկար լինելու է ներքաղաքական պայքարի մեջ օգտագործվելիք թեմաներից մեկը։ Որպես դրա կազմակերպիչ և պատասխանատու՝ անվանվել են հնարավոր բոլոր ներքին խոշոր դերակատարները։ Ավելին՝ միևնույն աղբյուրը, կախված քաղաքական կոնյունկտուրայից, կարող է գլխավոր մեղադրյալ նշանակել հերթով բոլոր հնարավոր ֆիգուրներին։ Բայց սրա մասին չեմ ուզում գրել։
Ավելի կարևոր ու հատկանշական է ոչ թե դա, այլ այն, որ Հայաստանի որևէ իշխանություն էլ հանձն չի առնում «Հոկտեմբերի 27»-ի գործի բացահայտումը, չի դարձնում դա հատուկ, առանցքային թեմա, չնայած այդ գործի պաշտոնական վարկածի առումով միշտ էլ եղել են և կան հիմնավոր կամ ոչ հիմնավոր կասկածներ հանրության և քաղաքական դաշտի մեջ։ Սա չեմ գրում՝ որպես մեղադրանք։ Սա ոչ թե մեղադրանք է, այլ անուղղակի (կամ նույնիսկ ուղղակի) վկայություն այն բանի, որ «Հոկտեմբերի 27»-ը ոչ այնքան ներքին, որքան արտաքին կազմակերպման հետքեր ունի։ Ներսում կարող էին լինել դրա բարձրաստիճան համագործակիցներ, բայց բուն պատվիրատուն ու կազմակերպիչը ներսից չէր և հազիվ էլ կարող էր լինել։ Սա բոլորն էլ քիչ թե շատ գիտակցում են, և այդ պատճառով էլ շարունակելով մեկը մյուսի վրա «շառ անել»՝ երբեք լրջորեն չեն դնում գործը վերաքննելու խնդիրը։ Բոլորն էլ հասկանում են, որ դա հնարավոր է միայն լրիվ այլ՝ արմատապես փոփոխված աշխարհաքաղաքական իրավիճակում։
Հրանտ ՏԷՐ-ԱԲՐԱՀԱՄԵԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «168 ժամ» թերթի այսօրվա համարում
