8-րդ դասարանցի Էլենը ապրում է սահմանի եզրին: Նա սովորում է Արմավիրի մարզի Մարգարա գյուղի միջնակարգ դպրոցում, գյուղը սահմանակից է Թուրքիային: Մարգարայի երեխաները ուսուցիչներին հաճախ են հարցնում, թե ինչու են սահմանները փակ, եւ ինչ փշալարեր են իրենց բաժանում:
Էլենը երբեք չի եղել Թուրքիայում, բայց կարծում է.«Երբ Հայաստանում ցրտերն ընկնում են, արագիլները չվում են սահմանից այն կողմ՝ Թուրքիա, քանի որ այնտեղ ավելի տաք է»: Իրենց գյուղը ոչ միայն արագիլների առատությամբ, այլեւ արտեզյան ջրհորներով է հայտնի, բոլորն իրենց բակերում նման հորեր ունեն:
Էլենին հետաքրքրում է, թե ինչ կա փշալարերից այն կողմ: Քանիցս փորձել է ինքնուրույն պարզել, մի անգամ երկու ընկերուհիներով են գնացել, մի անգամ էլ՝ երեքով.«Գիտեմ, որ մեզ ամենամոտ գտնվող քաղաքը Թուրքիայում Իգդիրն է, ես հեռուստացույցով եմ լսել Իգդիրի մասին»: Ասում է` չգիտի, թե ինչպիսի երեխաներ են այնտեղ ապրում, բայց հետաքրքիր է՝ կուզենար հետները ծանոթանալ:
Էլենն աղավնիներ ունի, ամեն օր կուտ է տալիս նրանց ու թռցնում, ասում է՝ աղավնիները սպասում են իրեն, որ դպրոցից վերադառնա, գիտեն իր գալու ժամը; Շանն էլ է սիրում՝ Էվային, բայց նրա խոսքով շունն «իր հետ չունի», չի սիրում իր հետ սելֆի անել:
Կարդացեք նաև
Գոհար ՀԱԿՈԲՅԱՆ
Լուսանկարը՝ Նարեկ Ավագյանի
Կոմիքսը՝ Տիգրան Մանգասարյանի
«Սինոլաբ» արվեստների լաբորատորիան «Առավոտ» օրաթերթի հետ համատեղ և «Բադաբադա՞»-ի հետ համագործակցությամբ, ներկայացնում է նոր նախագիծ՝ «Կյանքը սահմանի եզրին»:
Նախագծի հիմքում սահմանամերձ գյուղերում ապրող երեխաների պատմություններ են:
Ի՞նչ ազդեցություն են ունենում արտաքին (ֆիզիկական) և ներքին (հոգեբանական) սահմանները երեխայի զարգացման վրա, ի՞նչ հետքեր են թողնում առօրյա փորձառության ընթացքում:
Արդյո՞ք սահմանները միայն փշալարերն են…
«Երբ Հայաստանում ցրտերն ընկնում են, արագիլները չվում են սահմանից այն կողմ՝ Թուրքիա, քանի որ այնտեղ ավելի տաք է»:
Անմեղ երեխայի խոսքերն եմ գրում, որոնք այնքան խոսուն են , որ հեռու մնալով վերլուծությունից և ենթատեքստից , կարծում եմ շատ թափանցիկ են։ Մենակ թե հիմա էլ չասեն Սորոսն է սովորեցնում։