Ուկրաինայում «Մայդանի» ժամանակ հեղափոխականները բռնություն էին գործադրում Յանուկովիչի վարչակազմի ներկայացուցիչների նկատմամբ, այդ թվում՝ գցում էին նրանց աղբարկղերը: Թեեւ անձամբ ինձ համար դա քաղաքական պայքարի միանշանակորեն մերժելի ձեւ է (մարդկային արժանապատվությունը պետք է հարգել բոլոր պարագաներում), տրամաբանությունը հասկանալի է՝ հեղափոխությունից առաջ ակտիվիստներն այդպես էին պայքարում այն ժամանակ գործող իշխանության դեմ:
Դա ամենեւին նման չէ այն դեպքին, երբ հեղափոխությունից հետո, ներկայումս գործող իշխանության համակիրները նույնատիպ բռնություն են կիրառում հասարակական գործչի դեմ՝ այն բանի համար, որ նրա հայացքները «հաղթած հեղափոխականներին» դուր չեն գալիս: Սա նշանակում է, որ նորօրյա «սեւշապիկավորները» կարող են բռնություն կիրառել նաեւ իմ դեմ, եթե, օրինակ, իմ այս հոդվածը նրանց դուր չգա: Այսինքն՝ մարդկանց ինչ-որ խումբ իրեն իրավունք է վերապահում «պատժելու» որեւէ քաղաքացու՝ «սխալ վարքագծի», «սխալ մտածելակերպի» համար:
Բայց դա նոր երեւույթ չէ մեր կյանքում. «հին Հայաստանում» այդպես էին վարվում երկրապահները, օլիգարխների թիկնապահները, քրեական հեղինակությունները, իշխանության կողմնակից զանազան խմբերի (հրոսակախմբերի) ներկայացուցիչները: «Սա լավ մարդ է, իրեն ճիշտ է պահում, նրան ծեծելը դատապարտելի է, իսկ սա՝ վատն է, սխալ բաներ է խոսում՝ նրան ծեծելը հասնում է»՝ դուք համաձա՞յն եք այս տրամաբանության հետ: Ինձ թվում է, դա «հին Հայաստանի» տրամաբանություն է:
«Բա որ ոստիկանները…»: Այստեղ նույնպես համեմատվում են տարբեր երեւույթներ: Ոստիկանությունն օրենքով օժտված է սահմանված կարգի համաձայն բռնություն կիրառելու իրավունքով: Օրինակ, երբ քաղաքացիներն իրենց քաղաքական նպատակներին հասնելու համար ցանկանում են պարալիզացնել հանրապետության երթեւեկությունը, ոստիկանները կարող են այդ քաղաքացիներին հանել երթեւեկելի մասից: Ուրիշ հարց, որ վերջին հեղափոխության ժամանակ դա անելն անիմաստ էր, որովհետեւ ճանապարհ փակողների քաղաքական նպատակները կիսում էին հարյուր հազարավոր մարդիկ: Պատահում է նաեւ, որ ոստիկանները գերազանցում են իրենց լիազորությունները՝ դրա համար նրանց դատ է հասնում: Բայց դատն իրականացնում է դրա համար հատուկ ստեղծված պետական մարմինը, ոչ թե քաղաքացիների ցանկացած խումբը մեկ այլ քաղաքացու հանդեպ:
…Իսկ երեւույթների իմ ընդհանուր ընկալումը հետեւյալն է. չի կարող լինել «լավ բռնություն» (բացի օրենքով նախատեսված դեպքերից): Ճիշտ նույն ձեւով չկա «լավ հայհոյանք», «լավ ստորություն», «լավ ստախոսություն», «լավ դեմագոգիա»: Ինչպես նաեւ՝ չի կարող լինել «վատ սեր», «վատ կարեկցանք», «վատ պարկեշտություն», «վատ մեծահոգություն»: Այդ դրսեւորումների «օբյեկտը» կարեւոր չէ: Կարեւորը սուբյեկտն է, այսինքն՝ ամեն մեկս:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Անհրաժեշտ է հարգել մարդու՛ արժանապատվությունը («մարդիկ ծնվում են ազատ ու հավասար իրենց արժանապատվությամբ եւ իրավունքներով») եւ ոչ թե ինչ-որ մարդկային կամ կրոնակուսակցական «արժանապատվությունը»: «…դրսեւորումների «օբյեկտը» կարեւոր չէ: Կարեւորը սուբյեկտն է, այսինքն՝ ամեն մեկս»:
Նորօրյա «սեւշապիկավորները» Ձեր դեմ չեն կարող բռնություն կիրառել: Դուք Լեւոնական «նոմենկլատուրայի» մարդ եք:
«Հաղթած հեղափոխականների» կերակրատաշտի հասցեներից մեկը.-
http://www.osf.am/about-company/grants-lists/?lang=am
Ճիշտ է, որ «հին Հայաստանում» այդպես էին վարվում Վազգեն Սարգսյանի երկրապահները, ՀՀշ-ի օլիգարխների թիկնապահները, Վանո Սիրադեղյանի քրեական հեղինակությունները, Լեւոնական իշխանության կողմնակից զանազան խմբերի (հրոսակախմբերի) պնակալեզ ներկայացուցիչները:
Ստելը դարձել է արվեստ,
Հավատալը՝ արհեստ:
Շարունակելով Ռուբենի միտքը, հավելեմ, որ նրա կողմից թվարկված հանցագործությունների անպատիժ մնալը մեզ բոլորիս ականատես դարձրեց էլ ավելի «ճոխ» հանցագործությունների՝ «Պրիվետ, Ռոբ»-ի համար Պողոս Պողոսյանի սպանությանը, Հոկտեմբերի 27-ի ոճրագործությանը, Մարտի 1-ի սպանություններին: «Առաջընթացը» ակընհայտ է: Որպես resume` չենք ունեցել ազգասեր և ազնիվ նախագահներ, ունեցել ենք ժողովուրդ, որը պահել է իր հողը:
Մեծն Թումանյանի փոքրիկ սիրուն ուլիկը այնքան դաստիարակված էր, որ դռնակը միայն իր մոր դիմաց էր բացում ու միայն իր մոր ծիծն էր ուտում, ի տարբերություն ՝՝մեր՝՝ դրամաշնորհակերների, որոնք այնքան անդաստիարակ են, որ գայլի խոսքերին են հավատում ու դուռը բացում, մենք պետք է հասկանանք, որ գայլը հենց նենց լավություն չի անում, գայլի լավությունը վաշխառուական է՝ էդ լավությունը խայծի դեր է կատարում, հետո քթիցդ էդ լավությունը հազարապատիկ կհանի: Մենք հայերս ազնվական օրենքներով ենք դաստիարակված՝ ամոթ է ուրիշի լավությունը չընդունես, դա անքաղաքավարություն է, դրանից էդ վաշխառուները հեշտությամբ օգտվում են ու լիքը ձրի խայծ լավություններ են անում, էդ լավությունները մեր հա՛յ պետությունը ու հա՛յ հարուստները պետք է անեն ու եթե դա մեր պետությունը չի անում, սուրբ տեղը դատարկ չի մնում՝ դա անում են վաշխառու գայլերը:
Այդ ջահելներուն յիմարութեան մասին վերեւի վերլուծումը «մատը կը դնէ» այժմու սուր խնդրի մը վրայ: Շատերու համար, չէ վերջացած Յեղափոխութիւնը: Չեն ուզում որ վերջանայ, քանզի բաւարար գոհ չեն կամ լիովին դռգոհ են անոր արդիւնքներէն: Վարչապետը այս խնդիրն է որ նկատի պէտք է ունենայ, որովհետեւ ոչ միայն դա ինքն իրեն պիտի չլուծուի, այլ հաւանական է որ վատթարանայ:
Ի դէպ, արտաքին ուժեր ալ կան, որոնք նոյնպէս, փաստօրէն դժգոհ են Հայաստանի Յեղափոխութեան արդիւնքներէն: Զուգադիպութիւն չէ որ անոնց ամենածանօթ եւ երեւելի փողա աշխը վերոնշեալ ջահելներուն միջոցներ է հայթայթում…
Դրսից ոմանք ջանացին օգտագործել Փաշինյանը, չյաջողեցան: Հիմա այդ դրսեցիներն են Վարչապետին – եւ հետեւաբար երկրին – համար ամենամեծ վտանգը: Երանի կարելի լինէր որ ան իր ներքին թշնամիներուն հետ հաշտուէր, եւ միասնաբար դէմ դնէին այդ վտանգին: Սակայն արդէն դա կը լինի մի նոր, շատ աւելի իսկական եւ լիովին արդիւնաւէտ Յեղափոխութիւն: Եւ կը մնայ ուրեմն՝ երազ:
Մ. Հայդուկ Շամլեան, Գանատա
https://haytougchamlian.blog/
Վարչապետը պէտք է հետեւողական ըլլայ անձամբ և փութով առաջքն առնէ նման ՛՛շեղումներուն՛՛;