ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահները հայտարարություն են տարածել Հայաստանի և Ադրբեջանի ղեկավարների համաձայնության մասին, հանդիպել ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի եռանախագահության հովանու ներքո: Երբ, որտեղ հանդիպել և ինչ օրակարգով՝ մանրամասներ հայտնի չեն:
Փոխարենը նախօրեին Իրան կատարած այցի ընթացքում Հայաստանի վարչապետ Փաշինյանն էր հայտարարել, որ Ալիևի հետ հանդիպումները օրակարգ, որպես այդպիսին, չունեն: Փաշինյանը հայտարարել էր նաև, որ դրանց առումով բանակցության մասին խոսել հնարավոր է միայն այն դեպքում, երբ Արցախի իշխանությունը ստանձին բանակցային լիիրավ կողմի կարգավիճակ, քանի որ Հայաստանի վարչապետը չի ներկայացնում Արցախի ժողովրդին՝ արցախցիները ունեն իրենց իշխանությունը:
Սակայն Երևանը հայտարարությունների առումով գնաց էլ ավելի հեռուն, և Փաշինյանի՝ Իրան այցին գրեթե զուգահեռ Արցախ այցելած ԱԱԾ պետ Արթուր Վանեցյանը հայտարարեց, որ մենք ոչ մի թող հող չունենք հանձնելու և հակառակը՝ պետք է վերաբնակեցնենք: Այս հայտարարությունները, բնականաբար, առաջացնում են հարց, թե այդ դեպքում ինչի՞ շուրջ բանակցել, և արդյո՞ք Երևանն այդպիսով չի փակում բանակցության ճանապարհն ու բացում պատերազմի արահետը: Առերևույթ այս հարցը, սակայն, ունի պատասխան հենց հարցի տեսքով՝ իսկ նախորդ 25 տարիներին Մադրիդյան սկզբունքների տարատեսակ ձևակերպումով տրամաբանությամբ տարածք հանձնելու պայմանների շուրջ բանակցելով, Երևանը փակե՞լ էր պատերազմի արահետը: Եթե այդ արահետը փակվել էր, ապա ո՞ր ճանապարհով եկավ Ապրիլյան քառօրյան: Այստեղ հեծանիվ հորինել կամ, ինչպես ասում են, մութ սենյակում սև կատու փնտրել պետք չէ, հատկապես երբ այն չկա այնտեղ:
Ապրիլյան քառօրյան եկավ հենց այդ տրամաբանությամբ բանակցելու արահետով, և հետևաբար խնդիրը շատ պարզ է՝ Երևանն այդ արահետը կարող է փակել միայն դուրս գալով այդ տրամաբանությունից: Ի՞նչ կբացվի դրա փոխարեն, դա արդեն հարցի մյուս մասն է: Եվ այդ մասն իհարկե կախված է արդեն նրանից, թե Երևանն ընդհանրապես ինչ տրամաբանության մեջ կդնի պետական զարգացման ընթացքը, որովհետև գործնականում մրցակցությունն ու պայքարը հենց այդտեղ է, ոչ թե բանակցության սեղանին:
Արամ ԱՄԱՏՈՒՆԻ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ժամանակ» թերթի այս համարում
