«Այնքան ենք օպտիմիզացիա բառն օգտագործել, որ ստերեոտիպային է դարձել՝ միայն կրճատում, վերացում ենք ընկալում»,- «Հայացք» մամուլի ակումբում լրագրողների հետ հանդիպմանը հայտարարեց «Մարդկային զարգացման միջազգային կենտրոնի» ղեկավար Թևան Պողոսյանը:
Նա փաստեց՝ կրճատումները կարող են լինել մարդկային և ինստիտուցիոնալ: Այս առիթով մանրամասնեց. «Երբ դնում ենք ինստիտուցիոնալ կրճատման հարց, հարց է լինում, լավ, էդ ֆունկցիան մեզ պե՞տք չէ, թե՞ պետք է: Եվ եթե պետք է բարելավել, ապա պետք է խնդիր դնել: Այնքան ենք օպտիմիզացիա բառն օգտագործել, որ ստերեոտիպային է՝ միայն կրճատում, վերացում ենք ընկալում: Պետք է սկսել հանրային խոսքը տեղ հասնելուց: Իսկ կրճատման հիմնավորումն այն է՝ արդյոք ֆունկցիան պահպանո՞ւմ ենք, թե ոչ»:
Tevan Poghosyan and professor Ruben Aghuzumtsyan are guests in Hayatsk press club
Օրինակ բերելով սփյուռքի նախարարության հարցը՝ Թևան Պողոսյանն ասաց. «Նույն սփյուռքի նախարարությունը մի կողմից կարող էր տեխնիկապես մնալ իր տեղում, դառնալ երեսուն հոգանոց մի նախարարություն, ինչպես ասում են министр без портфеля: Հիմա սփյուռքի հանձնակատար կա ուղիղ կառավարության ներքո, վարչապետի ուղիղ ենթակայության տակ: Լինելու է հանձնակատար և թիմ: Պետք է հասկանանք, որ այսօրվանից վարչապետը սփյուռքի նախարարն է, քանի որ հանձնակատարը չի դառնալու կառավարության անդամ, վարչապետն է հաշվետու լինելու»:
ՀՀ ՊԿԱ կառավարման հոգեբանության ամբիոնի վարիչ, հոգեբանության պրոֆեսոր Ռուբեն Աղուզումցյանի կարծիքով՝ անկախ նրանից՝ կառավարման մոդելն ինչպիսին է, կառավարիչն է որոշում արդյունավետությունը. «Ամբողջ ցավը նրանում է, որ ՀՀ-ում դեռ լիարժեք չի գնահատվում և գիտակցվում, որ կառավարիչը մասնագիտություն է. պետք է սովորել: Մենք՝ հայերս, ճկուն ազգ ենք, խելքով ենք, կարծում ենք՝ կարող ենք մենք հեշտ ու լավ կառավարել: Մինչդեռ որպես կառավարիչ պետք է ունենաս հմտություններ, կոմպետենտ լինես, որ կարողանաս կառավարել: Կառավարիչ պատրաստելը բարդ գործ է, եթե դա չանենք, կկանգնենք լուրջ խնդիրների առաջ: Մի քանի փուլեր կան կառավարիչի ձևավորման հարցում: Առաջինը կապված է նրա հետ, որ կառավարումն ավելի ընդհանուր ֆունկցիա է, քանի որ կա պետական, մունիցիպալ կառավարում, ընտանիքի կառավարում: Կառավարումը պետք է մտածողություն լինի մեր գիտակցության մեջ, որ պետք է սովորել կառավարել, այլ ոչ թե հարևանի, պապայի մամայի փորձի վրա հույս դնել: Անպայման կրթական համակարգ է պետք պատրաստել դրա համար: Եթե խոսքը մարդկանց կառավարման մասին է, ինչպե՞ս կարելի է կառավարել, եթե չգիտես մարդուն: Դրա համար էլ օրենքներն առաջնային են լինում, քան մարդը: Մինչև չփոխենք մեր մոտեցումը, որ առաջնայինը մարդն է, շատ բարդություններ կունենանք»:
Ռուբեն Աղուզումցյանի փաստմամբ՝ կառավարումը կապված է իրական կյանքի հետ. մեր ուղղվածությունը դեպի մարդը պիտի լինի:
Թևան Պողոսյանի կարծիքով՝ պետք է տարանջատվի կառավարումն ու քաղաքական առաջնորդությունը: Նա պարզաբանեց. «Քաղաքական լիդերը պարտադիր չէ, որ լավ կառավարիչ լինի: Նա քաղաքական վեկտորի որոշողն է: Իր վարքագծով պետք է առաջնորդություն ցուցաբերի, պարտադիր չէ, որ լավ կառավարիչ լինի: Կարող է լիդերը լավ կառավարիչ լինել, որ բացատրի իր մտքերը, թե ինչ ձևով իրագործել, որ կյանքի կոչվեն: Պետք է ունենաս քայլերի հաջորդականություն»:
Տաթև ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ
