Այս օրերին շատերը հարց են տալիս, թե ով է լինելու արցախյան ընտրություններում Հայաստանի թեկնածուն: Քննարկվող տարբերակները երկուսն են. Նախ՝ Արայիկ Հարությունյանը, որ հետհեղափոխական իրավիճակում բավական լոյալ է դրսևորել իրեն հայաստանյան իշխանությունների հանդեպ: Երկրորդ տարբերակը Սամվել Բաբայանն է, այսպես ասած, նախահեղափոխական շրջանի դերակատարներից մեկը, որն ազատության մեջ հայտնվեց արդեն հեղափոխությունից հետո: Դժվար է ասել՝ այս թեկնածուների մասով հայաստանյան իշխանությունները կոնկրետ նախընտրություն ունեն, թե ոչ, կամ եթե ունեն, ապա ում վրա կկանգնի վերջնական ընտրությունը:
Սակայն իրավիճակի նախնական պատկերը ցույց է տալիս, որ եթե նույնիսկ Հայաստանի իշխանությունն ունի նախընտրած թեկնածու, ապա չունի այդ թեկնածուին արցախյան վերնախավի ամբողջական կոնսենսուսով նախագահ դարձնելու ռեսուրս և հնարավորություն: Այդպիսի ռեսուրս և հնարավորություն, մեխանիզմ ուներ նախկին իշխանությունը: Միայն առաջին հայացքից կարող է թվալ, թե արցախյան վերնախավը միատարր է: Այն միշտ էլ եղել է բազմաբևեռ: Սակայն Հայաստանից կատարվել է ընտրություն, այնուհետ այդ ընտրությունն անցել է ներարցախյան խողովակներով: Եթե նույնիսկ եղել է մրցակցություն, ապա այն մնացել է աննկատ հանրության համար:
Այժմ, երբ այլևս չկա Հայաստան–Արցախ իշխանական նախկին ուղղահայացը, մյուս կողմից էլ քաղաքականությունն է մտել հրապարակային փուլ, ներվերնախավային մրցակցությունը ևս մտնում է հրապարակային դաշտ: Եվ այս դեպքում կարևոր, բայց վճռորոշ չէ, թե ում կնախընտրի Հայաստանի իշխանությունը: Այն հանգամանքը, որ միաժամանակ երեք բարձրաստիճան պաշտոնյա հայտարարում են առաջադրման մասին, ցույց է տալիս, որ այս անգամ լինելու է բնական մրցակցություն:
ԼԵՎՈՆ ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում
