Վերջին տարիներին Հայաստանի կրթական օրակարգից անհետացավ դասավանդման ձևերի, մեթոդների, մանկավարժական նորարարությունների հարցը։ Պատճառը, թերևս, այն է, որ մեզ թվում է, թե գտնվել են դասավանդման լավագույն ձևերը՝ ինտերակտիվ ուսուցումն ու տեխնոլոգիաների օգտագործումը։ Հետևաբար՝ նոր ասելիք չկա։ Կառավարության նոր ծրագրի կրթության հատվածում այս թեմայի մասին ասվում է հետևյալը. «Առանցքային են կրթության բովանդակության արդիականացումը՝ ուղղված… դասավանդողների կարողությունների զարգացմանը»։ Ընդ որում, այս խնդիրը նշվում է՝ ներածականի, և որևէ ձևով չի մանրամասնվում հանրակրթության ծրագրային նպատակների հատվածում։
Մինչդեռ դասավանդման մոտեցումների հարցը միջազգային օրակարգում շարունակում է մնալ՝ որպես զարգացող թեմա։ Այս թեման կարևոր է նաև սովորողների համար։ Սովորողներին բացարձակապես չեն հետաքրքրում վերացական մակարդակում իրականացվող փոփոխությունները։ Աշակերտի կամ ուսանողի համար ամենակարևոր հարցերից մեկը հետևյալն է. ի՞նչ է անում դասավանդողը դասարանում կամ լսարանում։ Մեր կրթական համակարգում միշտ գերիշխող են եղել մակրո մակարդակի թեմաները, կառավարման ձևերի փոփոխություն, չափորոշիչների փոփոխություն, դպրոցների ապակուսակցականացում, ֆինանսավորման բանաձևեր…։
Սերոբ ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «168 ժամ» թերթի այսօրվա համարում
