Կառավարության ծրագիրը խորհրդարանի ամբիոնից ներկայացնելու ընթացքում վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը հեղափոխական է բնութագրել այն քայլերը և մոտեցումները, որ անում է արցախյան գործընթացում: Նիկոլ Փաշինյանն այդ առիթով ավելի վաղ հայտարարել էր, որ նոր իշխանությունն իրականացնում է քաղաքականություն, որը ոչ մի ընդհանրություն չունի նախկին երեք նախագահների վարած քաղաքականությանը: Խոշոր հաշվով, լայն հանրության համար բավական դժվար է մատնանշել, թե որն է արցախյան խնդրում նոր իշխանության վարած քաղաքականության հեղափոխականությունը:
Մյուս կողմից ակնառու է, որ արվել են հայտարարություններ, որոնք սկզբունքորեն տարբերվում են Երևանի նախորդ հռետորաբանությունից: Խոսքը, մասնավորապես, թե՛ այն մասին է, որ Երևանը չունի բանակցելու այն մանդատը, որ պետք է ունենա Ստեփանակերտը և թե՛ այն մասին, որ Հայաստանը կամ հայկական կողմը չպետք է լինի փոխզիջումների վերաբերյալ միջազգային հարցադրումների առաջին հասցեատերը՝ առաջինը պետք է հարց ուղղել Բաքվին: Հեղափոխակա՞ն են այս հայտարարությունները, թե՞ ոչ: Տեսանելիության առումով, իհարկե, դեռևս ոչ, սակայն, մեծ հաշվով, դրանք կարող են դիտարկվել հեղափոխական ռազմավարության առաջին քայլեր կամ, այլ կերպ ասած, արցախյան խնդրում թավշյա հեղափոխության մեկնարկ: Պարզապես պետք է հասկանալ, թե որն է այդ հեղափոխության ռազմավարական նպատակը կամ, այսպես ասած, մերժման թիրախը:
Արամ Ամատունի
Հոդվածը՝ «Ժամանակ» օրաթերթի այսօրվա համարում:
