Բարեկամական դիտարկումներ

Եթե ուզում եք շոշափել ժողովրդական տրամադրությունները, գոնե շաբաթը մեկ տաքսի նստեք: Ինչ էին ասում տաքսիստները մի տարի առաջ. «Սաղ թալան ա, սաղ փախան, էս երկրում էլ մարդ չի մնացել, կերան էս ժողովրդին»: Կես տարի առաջ. «Թողեք, վերջնական գնացեք, էլի, չե՞ք տենում՝ էս ժողովուրդը ձեզ չի ուզում»: Հիմա. «Է՜հ, էս ջահելներն էլ մի բան չկարացան անել»:

Առաջ չէի ընդունում, հիմա էլ չեմ ընդունում ծայրահեղ բացասական գնահատականները: Համաձայն չեմ նաեւ, որ նոր իշխանությունները ոչ մի լավ բան չեն արել: Բայց հասկանում եմ, որ անկախ բոլոր դրական փոփոխություններից՝ «ժողովրդական մակարդակով» դժգոհ արձագանքները շարունակվելու են, խորանալու են եւ մեկ տարուց հասնելու են «թալանին» եւ «ժողովրդին ուտելուն»: Առաջվա նման՝ հիմա էլ փորձում եմ ներկայացնել իմ բարեկամական դիտարկումները:

Պետք չէ ասել բաներ, որոնք տեսանելի ապագայում իրականություն չեն դառնա: Օրինակ՝ Աջափնյակում մետրոյի երկու նոր կայարաններ մոտակա 5 տարում չեն բացվի: Ավելի լավ է՝ ոչինչ չասել եւ հաճելի անակնկալ մատուցել, քան խոստանալ, իսկ հետո արդարանալ, թե ինչու դա տեղի չի ունեցել:

Պետք չէ անել եւ ասել բաներ, որոնք թեեւ չեն հակասում օրենքին, բայց անհրաժեշտ չեն: Օրինակ՝ որ ԱԺ նախագահի համար հույժ կարեւոր է ապրել կառավարական «դաչաներում»: Իսկ ինչո՞ւ խորհրդարանի երկու նախորդ խոսնակները «դաչաներում» չէին ապրում: ԱԺ նախագահը Հայաստանում այն պաշտոնը չէ, որի համար անվտանգության ինչ-որ արտակարգ միջոցառումներ են պետք՝ նա ճակատագրական որոշումներ ընդունող չէ: Վարչապետի համար, այո, նման միջոցառումներ պետք են, որովհետեւ նախ՝ հենց նա՛ է ամեն ինչ որոշում, երկրորդ՝ ներսում եւ դրսում կան բազմաթիվ ազդեցիկ ուժեր, որոնք, մեղմ ասած, նրա «չուզողներն» են:

Սխալ գործողություն անելիս պետք չէ «երկար-բարակ» հիմնավորումներ փնտրել՝ սխալն արդարացնելու համար: Պարգեւավճարներ տալն այդպիսի մի սխալ էր, որն, այո, պայմանավորված է անցյալի իներցիայով: 80 հազար դրամ աշխատավարձ ստացող քարտուղարուհին պետք է պարգեւավճար ստանա՝ օրենքի համաձայն, տարին 2 անգամ, իր աշխատավարձի չափով, վերադասի դրական եզրակացության հիման վրա (ի դեպ, համաձայն եմ, որ պարգեւավճարի չափն այս դեպքում չպիտի հրապարակվի): 4-5 հարյուր հազար դրամ աշխատավարձ ստացող պաշտոնյան չպիտի պարգեւավճար ստանա, առավել եւս՝ չպիտի պարգեւատրվի մի քանի միլիոն դրամով: Պետք է այդքանն ընդունել եւ անցնել առաջ:

Հակառակը՝ երբ ճիշտ բան է արվում (օրինակ՝ կառավարության կազմի օպտիմալացում կամ փողոցային առեւտրի արգելում), պետք չէ տրվել պոպուլիզմին եւ «հետողորմյա անել»: Վստահության պաշարն առայժմ այնպիսին է, որ շատ բաներ կարելի է դնել «ճիշտ ռելսերի վրա»: Հետո ուշ կլինի:

Իսկ քաղաքացիներին կառաջարկեի չհիանալ եւ չհիասթափվել, հույսերով չբոցավառվել եւ հուսախաբ չլինել: Ինչպես եւ շատ այլ հարցերում՝ արժե ընտրել ծայրահեղ հրճվանքի եւ ծայրահեղ մերժողականության միջեւ «միջին ճանապարհը»:

Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ