Առավոտյան շուտ դպրոցի ճամփին հավաքվածների մեջ դժվար է տարբերել միսս Վանեսյանին իր աշակերտներից: Փոքրամարմին, կարճ մազերով, միշտ ժպտերես աղջիկն ուսուցչի ավանդական կերպարի հետ կապ չունի: Երբեք չի ուշանում, որովհետև գիտի՝ աշակերտներն իրեն սպասելու են դպրոց չհասած, տեսնելուն պես ձեռքով են անելու ու բարձր կանչեն. «Hello, Miss Vanesyan»:
Հրանուշ Վանեսյանը «Դասավանդի՛ր, Հայաստան» ծրագրի մասնակիցներից մեկն է, Լոռու մարզի Քարինջ գյուղի դպրոցի անգլերենի ուսուցիչն է: 65 աշակերտ ունի: Այստեղ է միսս Վանեսյանն ապրելու ու աշխատելու երկու տարի:
«Ինչպե՞ս ուսուցիչ դարձա: Պատահաբար, մի քիչ էլ՝ համառությունից: Ես սահմանամերձ Վերին Կարմիրաղբյուր գյուղից եմ: Երևան տեղափոխվել էի կրթություն ստանալու համար: Ապրում էի 2 ընկերուհիներիս հետ վարձակալած բնակարանում: Երևանում բավականին լավ աշխատանք ունեի, ընկերներ, սովորական կենցաղ: Մի օր՝ երեկոյան, երբ տուն մտա, լսեցի ընկերուհիներիս խոսակցությունը՝ «Դասավանդի՛ր, Հայաստան» ծրագրին դիմելու և ուսուցիչ դառնալու մասին: Խոսակցությունից հասկացա, որ մեր «փոքրիկ ընտանիքում» իմ՝ ուսուցիչ դառնալու հնարավորությունն անգամ չի էլ քննարկվում: Շատ նեղացա ու հստակ որոշեցի՝ դիմելու եմ»,– պատմում է Հրանուշը:
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ սկզբնաղբյուր կայքում:
