Մի փոքր քաղաքում երկու հարեւան ընտանիքներ էին ապրում: Մեկի տունը միշտ կռիվ էր, ու մարդ ու կնիկ իրար միս էին ուտում: Այս ամուսինները միշտ վիճում էին իրար հետ, մեղադրում իրար ամեն ինչի մեջ, ու կռվով փորձում էին պարզել, թե ով է իրենցից ավելի ճիշտը: Իսկ մյուսի տանը միշտ խաղաղություն էր, ու մարդ ու կնիկ սիրում էին իրար: Նրանք չէին վիճում, սկանդալներ չէին սարքում, խայտառակ իրավիճակներում չէին հայտնվում:
Մի օր լեզվանի ու անզգամ հարեւանուհին նախանձեց իր խաղաղասեր ու համբերատար հարեւանուհուն ու կանչեց իր ամուսնուն ասելով՝ «գնա՛, թաքուն հետեւիր մեր հարեւաններին ու տես ինչպե՞ս է, որ իրենց մոտ ամեն ինչ հարթ է ստացվում, լուռ, սիրով ու առանց սկանդալների»:
Սա եկավ հարեւանի տան մոտ ու թաքնվեց բաց պատուհանի տակ: Սկսեց հետեւել հարեւաններին ու տեսավ հետեւյալը:
Տան տիկինը ծաղկամանի ջուրն էր թարմացնում: Այդ պահին հեռախոսը զանգեց: Կինը շփոթված մոտեցավ հեռախոսին ու ծաղկամանը թողեց հենց սեղանի ծայրին, որ քիչ էր մնում ընկներ: Այդ պահին սենյակ մտավ ամուսինը: Նրան ինչ-որ բան էր շտապ հարկավոր: Նրա ձեռքը պատահմամբ կպավ սեղանի ծայրին դրված ծաղկամանին, որն ընկավ ու ջարդվեց:
Օհհհհհ, տես հիմա ինչ կռիվ կլինի, մտածեց պատուհանի տակ թաքնված հարեւանը:
Կինը հեռախոսը վայր դնելով եկավ ամուսնու մոտ, խորը հոգոց հանեց ու ասաց, «Ներիր թանկագինս, ես եմ մեղավոր, անզգույշ ձեւով էի ծաղկամանը թողել»: «Ի՞նչ ես ասում հոգիս, այդ ես եմ մեղավոր, որ շտապեցի ու չնկատեցի ծաղկամանը: Ես շատ եմ ափսոսում: Բայց դե լավ, կարեւորը, որ մենք ավելի մեծ անհաջողություն չունենանք»:
Հարեւանը, ով պատուհանի տակից թաքուն հետեւում էր այս ամենին եւ ում տունը միշտ կռիվ էր, խորը հոգոց հանեց ու մտածկոտ գնաց իր տուն, իր կնոջ մոտ:
«Ո՞ւր էիր այսքան ժամանակ, նայեցի՞ր, հետեւեցի՞ր, ի՞նչ տեսար», – արագ-արագ հարցնում էր կինը: «Ո՞նց ա իրանց մոտ: Կարողացա՞ր բացահայտել իրենց ընտանեկան երջանկության գաղտնիքը»,- այսպես հարցախեղդ էր անում կինը:
«Բանը նրանում է, որ իրենց ընտանիքում բոլորն են մեղավոր: Ոչ մեկն իրեն անմեղ չի համարում: Իրենց մոտ ամեն մեկն ինքն իրեն է մեղադրում, դրա համար էլ չեն վիճում: Իսկ այ, մեր մոտ բոլորը միշտ ճիշտ են»,- պատասխանեց ամուսինը:
Սիրելի բարեկամներ, բոլոր ընտանիքներում էլ վեճեր լինում են: Բայց կարեւոր է, որ ամեն ինչի մեջ մարդն իր մեղքը տեսնի, նույնիսկ եթե դիմացինն իր մեղքը չի տեսնում: Դուք, որ սիրում եք ձեր դիմացինին, դուք որ սիրում եք Քրիստոսին, համբերեք, դիմացեք, կրակը հանգցրեք ձեր խոնարհ համբերությամբ: Դիմացինն էլ քիչ-քիչ կսառի իր տաքարյունությունից կամ լեզվանիությունից ու կհանգստանա: Գիտեմ, որ դժվար է: Բայց խաղաղություն կբերի ձեր ընտանիքներին: Պողոս առաքյալն ասում է, «բազում դժվարություններով ենք մտնում Աստուծո արքայությունը»: Գործք 14:21:
Վերջում ահա մի քանի մեջբերումներ Աստուծո Խոսքից, որ կօգնեն ձեզ ճիշտ դիրք ունենալ ձեր ընտանիքում: Եթե սա պահեք ի սեր Քրիստոսի ու ի սեր խաղաղության, ձեր ընտանիքներում երջանկություն կլինի: Եթե չպահեք, կռիվ ու վեճ կլինի:
«Լավ է բնակվել անապատում, քան թէ անզգամ, լեզվանի եւ բարկացկոտ կնոջ հետ» (Առ 21:19):
«Մարդի՛կ, սիրեցէ՛ք ձեր կանանց եւ մի՛ դառնացրէք նրանց» (Կղ 3:19):
«Կանայք իրենց մարդկանց թող հնազանդ լինեն, ինչպէս կը հնազանդուեն Տիրոջը, որովհետեւ մարդն է գլուխը կնոջ, ինչպէս որ Քրիստոս գլուխն է եկեղեցու. եւ ինքն է Փրկիչը այդ մարմնի» (Եփ 5:2-,23):
«Նոյն ձեւով մարդիկ պարտաւոր են սիրել իրենց կանանց իբրեւ իրենց մարմինները. ով սիրում է իր կնոջը, ինքն իրեն է սիրում. որովհտեւ ոչ ոք երբեք իր անձը չի ատում, այլ սնում եւ խնամում է այն, ինչպէս որ Քրիստոս՝ եկեղեցին. … Այս խորհուրդը մեծ է. բայց ես ասում եմ Քրիստոսի եւ եկեղեցու վերաբերեալ։ Դուք էլ նոյնպէս ամէն մէկդ նո՛յնը արէք, որպէսզի իւրաքանչիւր ոք իր կնոջն այնպէս սիրի, ինչպէս իր անձը, եւ կինը երկնչի իր մարդուց» (Եփ 5:28-33):
ԱՐՄԵՆ ՀԱՐԵՅԱՆ
«Առավոտ» օրաթերթ,
23.01.2019
