ԱԺ փոխխոսնակ Լենա Նազարյանը հրաժարվել է առանձին հարցազրույց տալ այն լրագրողներին, որոնք հեռախոսով են նկարում, ինչը քննարկման առարկա է դարձել սոցցանցերում: Ավելի ուշ տիկին Նազարյանը լրագրողներից մեկի գրառման տակ պարզաբանել է. «Այս մի խնդրանքս խնդրելու եմ հարգել, որովհետև հատուկ վերաբերմունք ունեմ նյութի սպառողների հանդեպ»:
ԱԺ փոխխոսնակի այս մոտեցումը խոցելի է. նախ որոշ հեռախոսներով հնարավոր է ավելի բարձր որակի լուսանկարներ ու տեսանյութեր ստանալ, քան սովորական տեսախցիկներով, հետո լրագրողներն են որոշում իրենց համար նախընտրելի աշխատանքային գործիքները, եւ պարտադիր չէ, որ դա համապատասխանի պաշտոնյաների ճաշակին: Հանրային, քաղաքական գործիչը կամ առնվազն այդպիսի հավակնություններ ունեցողը իրավունք ունի պահանջելու անաչառ եւ բազմակողմանի լուսաբանում, ինչը մեր` լրագրողներիս պարտականությունն է, եւ չենք կարծում, թե հեռախոսով նկարելը անդրադառնում է մեր մասնագիտական աշխատանքը պատշաճ կատարելու վրա:
Շատ իրավացիորեն լրագրողները ԱԺ նորընտիր փոխխոսնակին հիշեցրել են, որ հեղափոխության օրերին, իրենցից շատերը հենց հեռախոսներով էին նկարում ու լուսաբանում, ճանաչելի դարձնում երիտասարդ հեղափոխականներին, նրանց համար ուղիղ եթերներ ապահովում:
Տիկին Նազարյանը մի «կռվան» էլ է մեջբերել. «ԵԱՀԿ դիտորդները, ինձ ներկայացնելով հետընտրական զեկույցը, մի շատ հետաքրքիր դիտարկում արեցին: Ասացին, որ զեկույցում միայն երեք կնոջ անուն կա, որոնց շարունակաբար վիրավորել ու ձեռ են առել սոցիալական ցանցերում` նրանց արտաքինի մասին ինչ- որ բաներ ասելով: Այդ կանանցից մեկը ես եմ եղել»: Իհարկե, տհաճ է, եթե մարդու արտաքինն են քննարկում, ինչ-ինչ գնահատականներ տալիս, բայց մյուս կողմից, եթե մարդը մտնում է քաղաքականություն, պետք է պատրաստ լինի ամեն ինչի, իսկ հայաստանյան քաղաքական դաշտը մեռոնօծված մկրտության ավազան չէ, ինչին մշտապես ականատես է լինում ՀՀ քաղաքացին:
Ի դեպ, արտաքինի մասին: Երբ տարիներ առաջ «Ոսկե ծիրանի» շրջանակում Հայաստան էր եկել աշխարհահռչակ կինոաստղ Ժակլին Բիսեթը, նա լրագրողների հետ հանդիպմանը խնդրել էր, որ իրեն չլուսանկարեն, մինչեւ անջատեն իր վրա ընկնող լույսերը, նաեւ հուշել էր, որ ներքեւից չնկարեն:
Քաղաքական գործիչը կինոաստղ չէ, թեեւ Հայաստանում նրա «ոլորտի» շահառուների թիվն ավելի մեծ է, քան կինոյի շահառուներինը: Բայց դա արդեն ուրիշ «օպերայից» է ու այլ պատճառներ ունի: Երկու բան, սակայն, երկուսի դեպքում էլ ընդհանուր է` ճաշակ եւ արժեհամակարգ:
Գոհար ՀԱԿՈԲՅԱՆ
