Նոր «մեդիաթրենդի» բովանդակությունը կամ թիրախային ուղղվածությունը բավական հստակ է՝ ստեղծել նոր իրավիճակից հնարավորինս մեծ հիասթափություն հանրային հնարավորինս լայն շրջանակներում: Առաջին փուլում բերելով իրավիճակը որոշակի կոնդիցիայի, հաջորդ փուլով թերևս կսկսվի արդեն նախկինի հանդեպ որոշակի նոստալգիայի ձևավորման գործընթաց, այսինքն` դա կկազմի երկրորդ փուլի բովանդակությունը: Եթե դա էլ ունեցավ որոշակի էֆեկտիվություն ու հաջողություն, ապա երրորդ փուլով արդեն հրապարակ կմտնեն նախկին սուբյեկտները՝ արդեն ավելի բաց խաղով: Հայաստանը անկախությունից հետո մի անգամ արդեն իսկ անցել է այդօրինակ շրջափուլով, իհարկե ոչ ամբողջապես նույնական: Բայց քրեաօլիգարխիկ բուրգը, օրինակ, հիմնավորապես ձևավորվելու և բյուրեղանալու համար նախ օգտագործեց մարդկանց հիասթափությունը, այսպես ասած, անկախության առաջին տարիներից, հետո սկսեց արթնացնել կարոտաբաղձություն խորհրդային ժամանակի նկատմամբ, իսկ հետո արդեն դրա վրա փորձեց որոշակի նոր փաթեթավորումով, նաև, իհարկե ավելի, այսպես ասած՝ «արդիականացված» տարրերով վերականգնել խորհրդային մտածողության դաշտը, դրա վրա կառուցելով գանձագողությունն ու փորձելով օգտագործելով խորհրդային այդ մտածողությունը ապահովել դրա համար հանրային լեգիտիմ հիմքեր: Չէ՞ որ խորհրդային մտածողության ամենաբնորոշ հատկանիշներից էր այն, որ մարդիկ իրենց չէին զգում քաղաքացի և պետությունը չէին համարում իրենցը,՝ամեն մեկն իր տեղում և իր չափով տանելով այդ պետությունից:
Քրեաօլիգարխիկ բուրգի հայաստանյան ճարտարապետները խորհրդային նոստալգիայի շնորհիվ վերականգնեցին պետության հանդեպ հանրային որոշակի անտարբերությունը, սակայն հետո խստիվ սահմանափակեցին պետությունից տանողների շրջանակը: Հայաստանը կանցնի՞ ինֆորմացիոն «լվացման» կամ, ավելի շուտ, «կեղտաջրի» այդ նոր ալիքով, այդպիսով նենգափոխելով իրապես պետական քաղաքականության նոր հնարավորությունը: Դա արդեն էապես կախված է այն բանից, թե պետությունն ինչ քաղաքականություն է որդեգրելու տեղեկատվական դաշտի առողջացման ուղղությամբ, որի անհրաժեշտությունն անգամ նախկին իշխանությունն էր առնվազն դեկլարատիվ մակարդակում ընդունում: Ընդ որում՝ ներկայիս իրավիճակը շահեկանորեն տարբերվում է նրանով, որ այժմ իրականության նենգափոխման հարցում շահագրգռված ուժերը չեն տիրապետում իշխանական լծակների՝ ի տարբերություն նախորդ տարիների: Փոխարենը, իշխանության, այսինքն` պետական քաղաքականության լծակը այն ուժերի ձեռքում է, որոնք պետք է շահագրգռված լինեն մեդիաառողջացման խորքային գործընթացով, ինչը նաև ազգային անվտանգության հարց է, քանի որ տեղեկատվական անվտանգությունը դրա բավական բազմաշերտ և կարևոր բաղկացուցիչն է:
ԱՐԱՄ ԱՄԱՏՈՒՆԻ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ Ժամանակ թերթի այս համարում
