Ամիսներ առաջ, երբ իմացա, որ Երևանի գլխավոր ճարտարապետ է նշանակվել երգիչ, երգահան Արթուր Մեսչյանը, հրճվեցի, որովհետև վստահ էի, որ նա ամեն բան կանի Երևանի դիմագիծը վերականգնելու ուղղությամբ: Իր պաշտոնական առաջին ասուլիսում Մեսչյանը հայտարարեց, որ, քանի դեռ ինքը քաղաքի գլխավոր ճարտարապետն է, ոչ մի շենք չի քանդվելու, այն էլ` պատմամշակութային արժեք հանդիսացող: Նույն ասուլիսի ժամանակ նա նշեց նաև, որ կանգուն են մնալու «Հին Երևան» ծրագրում ներառված շենքերը` անկախ վիճակից, ավելին, վերականգնվելու է Աֆրիկյանների տունը: Անդրադառնալով Արամի 23 և Թումանյան 26 հասցեներում գտնվող վթարային շենքերին, նա հայտարարեց, որ երկուսն էլ վերականգնվելու են, մեղավորները պատժվելու են: Մեսչյանը հայտարարեց, և բոլորը հավատացին. մի՞թե Մեսչյանը կարող էր խաբել: Բայց, ինչպես ասում են, խոսքն ու գործը տարբեր բաներ են:
Մի քանի օր առաջ անընդունելի անտարբերության պատճառով փլուզվեց Արամի 23 հասցեում գտնվող հայտնի շենքը: Այն շենքը, որի պահպանման համար ժամանակին պայքարել են իրենք` Արթուր Մեսչյանն ու Հայկ Մարությանը: Այն շենքը, որի անվտանգության երաշխիքները հիշյալ անձինք տվել էին դեռ ամիսներ առաջ, խոստացել էին` տղամարդու խոսք տալով. հավանաբար խոսքը քամուն են տվել, քամին էլ տարել, կորցրել է:
Վերջին շրջանում հաճախ էի անցնում շենքի մոտով ու հասկանում, որ սայլը դժվար թե տեղից շարժվի, հասկանում էի նաև, որ մի օր անպայման տալու եմ ինձ համար այնքան տհաճ հարցը, որը տվեցի փլուզման լուրն իմանալուց մեկ վայրկյան անց` և դու՞, Մեսչյան:
Մեսչյանն ասաց ու չարեց: Ի՞նչը խանգարեց նրան, Մարությանին, Մակունցին ու մյուսներին կազմակերպել պահանջվող աշխատանքը և տուգանել, պատժել կամ անկյուն կանգնեցնել մեղավորներին. դուխ չկա՞ր, թե՞ Արամի փողոցի ասֆալտն այնքան էլ լավը չէր` բարձր ստատուս ունեցող մեղավորներին այնտեղ փռելու համար:
Գևորգ ԳՅՈՒԼՈՒՄՅԱՆ
