Ուսումնասիրել եմ 2017 թվականի ապրիլի 2-ին և 2018 թվականի դեկտեմբերի 9-ին տեղի ունեցած Ազգային ժողովի ընտրությունների արդյունքում առաջին տեղը գրաված քաղաքական ուժերի ստացած քվեների կառուցվածքը:
Նպատակ եմ ունեցել պարզել, թե հաղթած ուժերի ստացած քվեների մեջ որքան է կազմել այն ընտրողների քանակը, որոնք, կարող ենք պնդել, որ կատարել են քաղաքական ընտրություն, և ծրարի մեջ են դրել միայն իրենց նախընտրած ուժի քվեաթերթիկը ՝ առանց ռեյտինգային թեկնածու ընտրելու:
Այսպիսով.
2017 թվականի խորհրդարանական ընտրությունների ժամանակ «Հայաստանի Հանրապետական կուսակցությունը» ստացել է 771 247 ձայն, որից 20 849 ընտրող (այս ուժի օգտին քվեարկած ընտրողների 2,7 տոկոսը, կամ ընտրությանը մասնակցած ընտրողների 1,3 տոկոսը) չի ընտրել որևէ ռեյտինգային թեկնածու:
2018 թվականի խորհրդարանական ընտրությունների ժամանակ «Իմ Քայլը» դաշինքը ստացել է 884 849 ձայն, որից 78 338 ընտրող (այս ուժի օգտին քվեարկած ընտրողների 8,8 տոկոսը, կամ ընտրությանը մասնակցած ընտրողների 6,2 տոկոսը) չի ընտրել որևէ ռեյտինգային թեկնածու:
Այսինքն, նույն ընտրական օրենսգրքով անցկացված երկու խորհրդարանական ընտրությունների ուսումնասիրությունից պարզ է դառնում, որ վերջին խորհրդարանական ընտրություններում հաղթած «Իմ Քայլը» դաշինքի ստացած ձայների մեջ ավելի մեծ բաժին է կազմում քաղաքական բաղադրիչը, քան նախորդ ընտրության ժամանակ «Հայաստանի Հանրապետական կուսակցության» ստացած ձայների մեջ էր:
Իհարկե, չի կարելի պնդել, որ ռեյտինգային թեկնածուի օգտին քվեարկած բոլոր ընտրողները չէին ցանկանում ընտրել նաև տվյալ քաղաքական ուժին, բայց սա հավասարապես վերաբերվում է բոլոր քաղաքական ուժերի ռեյտինգային թեկնածուների օգտին քվեարկած ընտրողներին, հետևաբար ուսումնասիրության արդյունքում ձևավորված գնահատականի վրա չի կարող ազդել:
Հայկ Արամյան
Քաղաքագիտության մագիստրոս
