1988թ.՝ պատմական տարեթիվ մեր ազգակերտման ճանապարհին. Արցախ, Ազատության ճիչ, բռունցքված Միասնություն ու Լուսավոր գալիք…
Մինչ հայի ազատարար սիրտը փոթորկվում էր, անողոք բնությունը դրեց իր խարանը հայոց աշխարհի վրա:
1988 թվականի դեկտեմբերի 7-ին, ժամը 11:41 րոպեին, ահարկու երկրաշարժը հիմն ի վեր ավերեց ու փլատակների վերածեց Հայաստանի հյուսիսային մասը՝ Սպիտակը, Գյումրին, վնասներ կրեցին Վանաձորը, Ստեփանավանը: Դաժան աղետը Հայաստանին պատճառեց մոտ 10 միլիարդ ԱՄՆ դոլարի վնաս: Սակայն ամենադաժանն ու անչափելին մարդկային կորուստ էր: Երկրաշարժը մեզանից խլեց տասնյակ զոհեր: Հայի բազում վերքերին ավելացավ ևս մեկ անամոք վիշտ: Բայց տարերային աղետի այդ սոսկալի օրերին հայ ժողովուրդը մենակ չէր, աշխարհի տարբեր ծայրերից եկավ բազմատեսակ օգնություն:
Այդ աղետալի օրվանից անցել է 30 տարի: Մի հետադարձ հայացք նետենք. այս երկար ու ձիգ տարիների ընթացքում աղետից տուժած քաղաքներն ու գյուղերն ամբողջությամբ չեն վերականգնվել, դարձյալ կարող ես տեսնել կիսախարխուլ տնակներ, ցեխոտ ու քանդված փողոցներ: Եվ ակամա հարց է առաջանում՝ մի՞թե այս տարիների ընթացքում պատկան մարմիները չկարողացան միջոցներ գտնել այդ քաղաքներն ու գյուղերը վերակառուցելու, շենացնելու համար: Մի՞թե ազգային արժանապատվության գիտակցությունը ստորադասվել է անձնական շահից: Մի՞թե կարելի է խոսել հայրենասիրությունից, երբ մինչ այսօր 30-ամյա աղետի հետևանքները, որպես ամոթի խարան, դեռ մնացել են: Ցավալի է, սակայն փաստ…
Պարզապես հետայսու եկեք մաքրենք այդ խարանը, աթոռաքաշկռտուք խաղալու, միջոցներ վատնելու փոխարեն, երկրաշարժի հետևանքները վերացնենք: Վերացնենք, որպեսզի պատմության էջերում հետագա սերունդների կողմից չբնորոշվենք որպես անկարներ ու անբաններ:
Այսօր, դեկտեմբերի 7-ին, համոզված եմ շատ շատերն են իրենց խոնահումն արտահայտելու անմեղ զոհերի հիշատակին: Մենք միանում ենք ու խնկարկում նրանց հիշատակը: Եվ հավաստում, որ պետք է վերացնել աղետի բոլոր հետևանքները, եթե ժառանգն ենք մեզ համարում ազգասեր ու աշխարհաշեն մեր նախնիների:
«Երկիր Ծիրանի» կուսակցություն
07.12.2018թ.
Երևան
