Երբ ես ցանկություն էի հայտնում, որ ՀՀԿ-ն չմասնակցի ընտրություններին, ասում էի, որ ամբողջ քարոզարշավը վերածվելու է այդ կուսակցության ուղղությամբ քարեր շպրտելուն: Այդպես էլ եղավ: Մեծ մասամբ այն, ինչ ասվում է նախորդ իշխանության հասցեին, արդարացի է, բայց երկու շաբաթ եւ ավելի բացառապես դրա մասին խոսելը նշանակում է, որ ո՛չ ընտրարշավի մասնակիցներին, ոչ էլ, այսպես ասած, հանդիսատեսին կուսակցությունների ծրագրերն ու գաղափարները բացարձակապես չեն հետաքրքրում: Մարդիկ տեղ են զբաղեցրել պարտերում եւ ամֆիթատրոնում՝ «Իմ քայլը-ՀՀԿ» մենամարտը դիտելու համար: Զուտ լրատվական տեսանկյունից նույնպես դա՛ է ամենահետաքրքիրը: Եվ այստեղ «նախկինների» շանսերը բավականին մշուշոտ են:
Ես չեմ կարծում, որ «չոտկելու», «ասֆալտին փռելու», «պատերին ծեփելու», «կպցնելու», «պորտը տեղը դնելու» հարցում որեւէ մեկը կարող է մրցել ներկայիս վարչապետի հետ: Այնպես որ, մասնավորապես Աշոտյանի ցանկացած հարված արժանանալու է Փաշինյանի հուժկու, տպավորիչ հակահարվածին, որի արդյունքում հանդիսատեսը կարձանագրի, որ «Նիկոլը էն թալանչիներին տասով զրո արեց»: Մնացած 9 քաղաքական ուժերի քարոզարշավն իրենց դիտարժանությամբ զգալիորեն զիջում է այդ մենամարտին: Ավելին՝ նախկին եւ ներկա իշխանությունների «երկրորդ էշելոնի» ներկայացուցիչների «փոխհրաձգությունը» նույնպես այնքան էլ տպավորիչ չէ: Փաշինյանի անձնական վարկանիշը շատ ավելի բարձր է, քան ՔՊ-ի կամ «Իմ քայլի» վարկանիշը՝ մնացած ամբողջ ցուցակը վարչապետի «ստվերում է»: Դա այսօրվա, այս նախընտրական իրավիճակի տեսանկյունից լավ է, հետագա զարգացումների առումով խնդիրներ է ստեղծելու Փաշինյանի համար, քանի որ մարդիկ անձամբ իրենից են պահանջելու բարձր աշխատավարձեր եւ թոշակներ, բարեկեցիկ կյանք եւ արդարություն: Միայն հռետորական արվեստով եւ ընդդիմախոսներին «սսկեցնելով» այդ ամենը հնարավոր չէ ապահովել:
Ընդհանրապես հասկանալի չէ, թե ինչպես է հնարավոր բավարարել քաղաքացիների ակնկալիքները: Դրանք շատ բազմազան են, երբեմն մինչեւ վերջ գիտակցված չեն եւ ձեւակերպված են բավականին մշուշոտ բանաձեւերով: Այս պահին, երբ հնարավոր է քարոզարշավը վերածել ՀՀԿ-ին «անարգանքի սյունին գամելուն», կարելի է եւ չփորձել հասկանալ մարդկանց իրական կարիքները, որովհետեւ նրանց կբավարարի անցյալի դեմ ուղղված դարձվածքաբանությունը: Բայց դեկտեմբերի 10-ից սկսած աստիճանաբար ավելի ու ավելի դժվար կլինի ասել, որ այս կամ այն խնդրի լուծմանը խանգարում է «նախորդ հանցավոր ռեժիմը»:
Արամ Աբրահամյան
Ամենադիտարժանը փչացրեց Սասուն Միքայելյանը: Դավիթ Շահնազարյանը փորձում էր իր ոճով բլեֆ անել Ղարաբաղի հարցում՝ չստացվեց: Էկեր եմ, տեսեր էմ, մկա ասեր եմ՝ հոպ, միանգամից բոլորին քաշեց աղթցին: Դավիթը ստիպված հետաձգեց իր դատարկ խաղաթղթերը ՛՛բացելը՛՛: Իրեն հարգող պոկերիստը գեղացու հետ աչկո չխաղաց: Կարելի էր հիանալ տհասության ու խաբեության այս դիմակայությունից, եթե ավելի մեծ կոնֆլիկտի վերաճելու վախը չլիներ: Տուժելու են նրանք, ում չգիտես ինչու ընտրող են անվանում:
Դրա համար էլ կա նախկինների փորձը՝երբ կոլեկտիվացումը ձախողվեց Ստալինը փնտրեց և գտավ ,,տակից,,դուրս գալու ,,լավագույն,,տարբերակը՝սկսվեց երեսունականների տեռորը….
Երկրի ամենահիմնական, էական խնդիրը՝ պատերազմն է:
Պարոն Փաշինյանը եօթը ամիս վարչապետի պաշտօնը ստանձնեց, առանց որ յստակօրէն գիտնանք թէ ինչ է իր ծրագիրը Արցախի հիմնախնդրիոն վերաբերեալ, կամ նոյնիսկ եթէ ունի ծրագիր մը: Իսկապէս շատ վարպետ մարդ է:
Ընտրարշաւի ընթացքին ալ եթէ ան յաջողի չյստակացնել այդ ծրագիր գոյութիւնը եւ տարրական մանրամասները, մնացեալը ամէնը՝ տնտեսական, ընկերային, օրինապահական, արտաքին յարաբերութիւններու բոլոր նիւթերը, անիմաստ են: Քանզի այդ բոլորը կախեալ է Արցախի հիմնախնդրի լուծումէն:
. Նոյնիսկ եթէ շուկայի վերաբերող բոլոր անպարկեշտութիւնները լիովին վերանան, ատով հանդերձ, շատ մը որակաւոր ներդրողներ պիտի վարանին Հայաստանի մէջ փող դնելէ, պատերազմի պատճառով:
. Ընկերային խնդիրները չեն կրնար բաւարար չափով լուծուիլ, երբ որ Պետութիւնը սնանկացած է:
. Հոգեբանականօրէն, ժողովուրդը նորմալ չի կրնար դառնալ, երբ որ ամէն տունէ երեխայ մը ռազմաճակատ կը գտնուի, երկիրը պաշարուած է, եւ դիմացէն տեւաբար կը հնչեն ծայրագոյն սպառնալիքներ:
. Արտագաղթի կարեւոր պատճառներէն մէկը՝ զինծառայութիւննէ:
. Ներազգային – համահայկական – յարաբերութիւնները ենթարկուած են Արցախի նիւթին:
. Արտաքին քաղաքականութեան մէջ Հայաստանը իր ներկայ վիճակին որեւէ այլընտրանքը չունի, մինչեւ այն ատեն որ Արցախի խնդիրը չէ լուծուած:
. Եւ այլն., եւայլն:
Այդ երկիրը շանս չունի ոտքի կանգնելու, մինչեւ որ պատերազմը չվերջանայ: Մնացեալը, դուխէ աւելի՝ ծուխ է: Որ չի կրնար սակայն ծածկել այդ բուն նիւթը: Կամ ալ… դեռ կրնայ զայն քողարկել, 13 օր եւս, անկէ ետք արդէն կ’անցնինք ուրիշ հանգրուանի:
https://www.facebook.com/AramManoukianJampar/
I agree H.Sh.,
Life in a besieged fortress cannot be the same as life in an open city. Any country with 83% of its borders closed and facing a more powerful enemy would go through enormous social upheavals and face huge and diverse issues. The first president had foreseen it in the mid 90s – ‘as long as the Karabakh problem is not resolved, Armenia will not become a normal country’ he had (in)famously said. The 1998 palace revolution aimed to prove the opposite by improving the economy and prioritizing the military, succeeded only partially and temporarily and ended up failing in part because of its own flaws.
Nikol is:
. Either ignoring the 800 lb gorilla in the room, by focusing instead on the decoration,
OR
. He really believes that a new stage of reorganization (a sort of 1998-2.0) will inject new vitality in the country which will reinforce the besieged fortress.
There is a third and plausible hypothesis, Aha.
He is very much and fully aware of that fundamental problem, and his main objective is to resolve it. He has an unprecedented shot at it, because he benefits from an extraordinary popularity, which allows him to handle the matter in a way that no previous leader could have gotten away with, internally.
If this is his plan, though, then he made several heavy mistakes, in that regard as well. I will add: alas, because it is not in my nature to be wishy washy, and I have no other choice but to note that the Artsakh matter needs to be resolved in the most pragmatic way possible, by putting aside any and all feelings, emotions, noble ideas and other ideological considerations. Why? Because the indigenous people, in Armenia and in Artsakh, are not able to endure the situation. That’s why. So be it. Go Pashinyan, go. Let’s just get it over with.
True … Bolton’s remarks, his stance on differentiating Karabakh and Armenia in the negotiation process, and the fundamentally LTP roots of Nicol’s ideology point in that direction as well … but he can only do that in a consensual way, i.e. getting the green light from Serge, Robert, HHK, ARF. Otherwise, his life (and that of his teammates) might unfortunately be in danger. People would accuse him of dishonesty, i.e. ”you came to power by pretending that the issue of issues was to catch Manvels and Lfiks … and now you’re prioritizing Karabakh?”
We’ll see what happens.
you think… ?
I believe that it is quite possible that there is a sizeable inclination, within Armenians – in and out of Armenia -, for a “shameful” settlement of the Artsakh situation, that we tend – or want – to think that there is… But pretty much nobody dares to express it, not publicly at least…
the people and organizations that you are mentioning (perhaps with the exception of Kotcharian, and that would be why they are trying to put him in jail) will not be an obstacle, if this dude goes in that direction…
his only problem will be the “radicals”… which he released – in every sense of the word -, in a particularly bad calculation resulting from his delusional tendencies… but he can easily “neutralize” them, again… since now, they don’t have the same clout as before, now that the Big Bad Wolf is gone, and large and various factions of the population love and worship their new ultimate leader
It’s not like it would be the first time that, after – against all odds – liberating large portions of Armenian ancestral lands, we would lose them back, for one main reason only : because we basically don’t want to fight ! we are tired…
You can take several examples throughout our history, but the most contemporary and – strikingly similar – comparison would be in 1918, with the furtive liberation of Western Armenia… just before Armenian soldiers threw away their weapons, while the opposite army was in retreat, badly beaten down ! this is our typical national understanding, behaviour… or more precisely, the lack of any such notions…
without Russia, we would have already lost Artsakh, by now
that mythological idea of our invincible Azkayin Panag is… just that
and the secular enemy is more determined than us, to take back what it considers its, as usual
also, some of the natives (on this point, exclusively in Armenia of course, and more precisely in Yerevan) hate so much the Russians, that they would consider sacrificing Artsakh, if that would me the price to pay, in order to joint the Western Bloc
(je crois comprendre que tu vis dans mon bled, Aha. Au besoin, nous pouvons discuter aussi en français, si ça peut aider à « coder » nos communications, on ne sait pas trop qui nous lit, dans ces parages… même si c’est censé être un pays membre de la Francophonie, mdr… )