Եթե կարելի է հասկանալ արդեն խորհրդարանում եղած եւ հասարակության շրջանում որոշակի ճանաչում ունեցող ուժերի ցուցակներում էական փոփոխությունների բացակայության պատճառները, ապա հեղափոխություն անելով՝ արտահերթ ընտրությունները մեր հանրությանը պարտադրած «Իմ քայլի» ցուցակի գորշությունն ու միապաղաղությունն ուղղակի տխուր տպավորություն է թողնում։
Ի վերջո, ինչպես գիտենք, Փաշինյանի դաշինքը չունի ընտրական շեմը հաղթահարելու խնդիր եւ դրանով պայմանավորված՝ «քարշակ դեմքեր» ներգրավելու անհրաժեշտություն։ Քարշակը հենց ինքը՝ Փաշինյանն է, ուստի խնդիրն այն է, թե նա արագացնելով ընտրությունները՝ ի՞նչ ինտելեկտուալ, քաղաքական ու բարոյական ներուժ է իր հետեւից տանելու Ազգային ժողով։
Որովհետեւ հենց նա հնարավորություն ունի հավաքել իր շուրջը լավագույն քաղաքագետներին, տնտեսագետներին, գիտնականներին ու բարձրաճաշակ մտավորականներին եւ իր հետեւից տանելով խորհրդարան՝ սկզբունքորեն փոխելու նրա քաղաքական դեմքը եւ դրանով պայմանավորված՝ գործառույթների իրական բովանդակությունը։
Սակայն այն զգացողությունը, որ պատում է մեզ, «Իմ քայլի» առաջին 4-5 տասնյակին ծանոթանալուց հետո, ավելի քան խորն ու դառը հիասթափությունն է։
Մի՞թե սա է ազգիս ճակատագրով մտահոգ պետական գործչի ընտրությունը, մի՞թե անցած գարնանը ավտոմեքենաներից կախվող այս ջահելներն են հայ ազգի ներկա ծաղիկը, որը կարող է նրան դուրս բերել առաջադիմության ու զարգացման լուսավոր ուղի։
Ունենալ նման եզակի հնարավորություն եւ դրանից օգտվելու փոխարեն ասպարեզ բերել Երեւանի փողոցներում անցած գարնանը իր հետ թափառած նույն գավրոշներին, նշանակում է լինել ոչ թե պետական գործիչ, այլ պարզունակ, ավելի ճիշտ պրիմիտիվ կուսակցապետ, որն իր գրասենյակի շեմից այն կողմ ոչ մեկին չի ճանաչում։
Պատկերն է՛լ ավելի տխուր է դառնում, երբ Փաշինյանի ցուցակում նկատում ես այն չկայացած գիտնականի անուն-ազգանունը, որը օրեր առաջ միայն հետ է ստացել իր թեկնածուական դիսերտացիան՝ բացահայտ արտագրություններ հայտնաբերվելու պատճառով։ Սա խայտառակություն է, բայց, ցավոք, փաստ է։
Փաշինյանի ցուցակի բնութագիրը ամբողջական չէր լինի, եթե այնտեղ չտեսնեինք իջեւանյան ազգանունների՝ Ղալումյան, Ճաղարյան եւ այլն, առատությունը եւ, իհարկե, մի շարք «արխիվացված» ՀՀՇ-ական գործիչների ներկայությունը։
Ահա եւ Ընտրական օրենսգիրքը եւ այլ կարեւոր օրենքները անփոփոխ թողնելու գնով ընտրությունների արագացման արդյունքը՝ փողոցային թայֆայի, գավառական ախպերության եւ, անշուշտ, երկրի հերը մեկ անգամ արդեն անիծած «Մայր կուսակցության»՝ ՀՀՇ-ի խառնուրդը։ Եվ այս մարդիկ առաջիկա տարիներին պետք է որոշեն ազգիս ճակատագիրը։
Հոդվածն ամբողջությամբ կարդացեք «Հայոց Աշխարհ» օրաթերթի այսօրվա համարում
