Սերժ Սարգսյանի հրաժարականից ու Նիկոլ Փաշինյանի վարչապետ ընտրվելուց հետո երկրում ստեղծված իրավիճակը, որը մի դեպքում կարելի է բնութագրել որպես երկիշխանություն, մեկ այլ դեպքում փխրուն ստատուս քվո, իր մեջ կրում է ոչ միայն քաղաքական, այլև սահմանադրական ճգնաժամի վտանգներ: Ակնհայտ է, որ գործող սահմանադրությունը չէր նախատեսել Հայաստանի ներքաղաքական կյանքում հնարավոր ֆորս– մաժորային, ռիսկային սցենարներ, չէր ստեղծել համապատասխան իրավական բուֆերներ, որոնք չէին թողնի, որպեսզի քաղաքական ցնցումները սահմանադրական ճգնաժամի հանգեցնեին:
Միգուցե հիմա՝ արտահերթ խորհրդարանական ընտրությունների նախաշեմին այդ ճգնաժամն այլևս վտանգավոր չի թվում, բայց առնվազն երկու ցցուն օրինակներով (իրականում, սակայն, ավելի հաճախ) Հայաստանը կանգնած է եղել սահմանադրական ճգնաժամի էսկալացիայի վտանգի առաջ: Խոսքը մայիսի 1–ի և հոկտեմբերի 2–ի մասին է, երբ երկրում քաղաքական առումով երկիշխանության վիճակը որևէ կերպ չէր հանգուցալուծվում Սահմանադրությամբ ու ստեղծում էր ներքաղաքական բախման լրջագույն վտանգ: Հատկապես, եթե հաշվի առնենք հանրային տրամադրությունները, կողմերի արկածախնդրության որոշակի դրսևորումները, որոնք, փառք Աստծո, վերջին պահին մեղմվում էին զգոնությամբ ու խոհեմությամբ՝ չգնալու ծայրահեղ քայլերի:
Ու չնայած հիմա` արտահերթ խորհրդարանական ընտրությունների նախաշեմին, թվում է, թե Հայաստանը դուրս է եկել ճգնաժամից, սակայն մեծ հաշվով մենք դուրս ենք եկել ճգնաժամի միայն քաղաքական հատվածից՝ բացառելով երկիշխանության հեռանկարը: Սահմանադրական ապագա վտանգներից մենք դուրս չենք գա այնքան ժամանակ, քանի դեռ գործող Սահմանադրությունն իր ֆորս–մաժորներ չնախատեսող դրույթներով կպահպանվի:
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Փաստ» թերթի այսօրվա համարում
