Երկրում բարձր հեղինակություն վայելող հեղափոխության առաջնորդի համար անսպասելի էր, որ ստեղծված նոր իրավիճակում իր առաջադրած թեկնածուն, ում նախընտրական քարոզարշավին ակտիվ դերակատարություն էր ունեցել ինքը, կարող է պարտվել։ Սակայն մեղավորներ փնտրել պետք է ոչ թե (կամ ոչ միայն) քաղաքական հակառակորդի համակիրների շրջանում, այլ՝ սեփական թեկնածուի։
Եթե Կապանում անկուսակցական թեկնածուն հաղթել է տնտեսական, քրեական կամ քաղաքական լծակների օգնությամբ, ապա ինչո՞ւ վերջին ամիսների ընթացքում պետական մակարդակով քայլեր չեն ձեռնարկվել՝ վերացնելու դրանք, գոնե այն լծակները, որոնք ակնհայտ հանցավոր տարրեր են պարունակում։ Ի վերջո, Նիկոլ Փաշինյանը չի կարող ելնել եւ հայտարարել, որ հանրապետությունում «ՔՊ»-ական թեկնածուներից ավելի հեղինակավոր ու հարգանք վայելող թեկնածուներ չկան եւ չպետք է լինեն, որովհետեւ թեկնածուի անձնական բարձր վարկանիշը եւս կարող է ընտրողներին ուղղորդել։ Եթե հարցը ոչ թե Կապանի նորընտիր քաղաքապետի անձի մեջ է, այլ՝ տեղի ունեցած ուղղորդումների, այդ դեպքում ինչո՞ւ նմանատիպ անդրադարձ չկա Հրազդանի քաղաքապետի ընտրություններին, եւ ինչո՞ւ Նիկոլ Փաշինյանը չի հայտարարում, որ, օրինակ, հեղափոխությունը Հրազդան չի հասել։
Այդ դեպքում Ընտրական օրենսգրքում պետք է ավելացնել մի կետ, ըստ որի՝ թեկնածուի նախընտրական քարոզչությանը չպետք է այս կամ այն կերպ ներգրավված լինեն տնտեսական, քրեական ուժեր կամ համայնքներում հարգանք վայելող «լավ տղերք», որովհետեւ այդ դեպքում շատերը «լավ ախպոր» թանկագին խաթեր համար ձայնը կտան իրենց ցանկալի թեկնածուին, եւ կունենանք «ուղղորդված ընտրություններ»։ Հիմա հարց է առաջանում՝ վարչապետի կամ պետական բարձրաստիճան այլ պաշտոնյաների կողմից քարոզարշավների ժամանակ հրապարակներից արված հայտարարությունները համարվո՞ւմ են ուղղորդումներ, թե՞ ոչ։
Արամ ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ» օրաթերթի այսօրվա համարում
