Կառավարությունը որոշել է արտահերթ ընտրություններին հասնել անտագոնիստական ռեժիմում։ Խաղի այդ կանոնը, կամա թե ակամա, ընդունեց նաև իրեն սպառած խորհրդարանական ոչ ֆորմալ մեծամասնությունը՝ ՀՀԿ-ԲՀԿ-ՀՅԴ առանցքով, ու հոկտեմբերի 2-ին տեղի ունեցավ սահմանագծային իրադարձություն։ Հայաստանում թավշյա հեղափոխությունն ավարտվեց, կա, ավելի ստույգ՝ հեղափոխությունը տրանսֆորմացվեց ու արդեն դժվար է այն թավշյա համարելը, մանավանդ որ կառավարող կուսակցության պատգամավորը ՀՀԿ իր գործընկերներին բացահայտ սպառնում է «Սանիթեք» աղբամաններով։ Այս պարագայում անգամ ադեկվատ չէ, երբ ՔՊ պատգամավոր Լենա Նազարյանը խոսում է ԸՕ բարեփոխումների անհրաժեշտության մասին․ կիսահղի կոնսենսուս չի լինում, այն կամ լինում է ամբողջական՝ ինչպես կառավարության ծրագրում էր, կամ էլ՝ չի լինում առհասարակ, ինչը, ի դեպ, ենթադրում է բարիկադային տրամաբանությունը։
Հակադրությունը ճգնաժամ է, որը ստեղծված իրավիճակում ունի երկու հանգուցալուծում, որոնցից մեկը վտանգավոր է, մյուսը՝ կործանարար։
Սկսենք երկրորդից։ Եթե Նիկոլ Փաշինյանի հրաժարականից հետո, ՀՀԿ-ն ու մյուսները, այնուամենայնիվ, որոշեն վարչապետ ընտրել այլ մարդու, ապա երկրում ճգնաժամը հասնելու է իր կուլմինացիային, իսկ հակադրությունն ու քաոսը հանգեցնելու են անգամ բախումների։
Եթե խորհրդարանը կապիտուլացվի, ապա դեկտեմբերյան արտահերթ ընտրությունների միջոցով ունենալու ենք քաղաքական նոր մենաշնորհ՝ առանց ընդդիմության, որն առնվազն վտանգավոր է երկրի հեռանկարային զարգացման տեսանկյունից։ Փոխարենը՝ Հայաստանի իշխանությունը հնարավորություն է ստանում մենթալ հոգեհարազատություն ձևավորել Պուտինի համակարգի հետ, որը նույնպես հիմնված է բացառապես մեկ մարդու վստահության վրա։
Իհարկե, դեռ տեսական շանսեր կան, որ քաղաքական երկխոսության ինստիտուտն առաջիկա օրերին կարող է վերականգնվել, սակայն գործնականում նման հնարավորությունները գրեթե բացառվում են։
Սարգիս ԱՐԾՐՈՒՆԻ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
