Հիմա, երբ հայաստանյան քաղհասարակության գերակշիռ մասն արդեն իշխանության մաս է, ունի կոնկրետ քաղաքական պատասխանատվություն և , ըստ էության, դիրքավորված է որպես քաղաքական գործիչ, քաղաքացիական դաշտը շանս է ստացել վերաիմաստավորվելու, զրոյից վերակառուցվելու և, որ ամենակարևորն է՝ իր կորսված ու մոռացված հիմքերին՝ ինքնաբուխ ու ինքնաբավ էությանը վերադառնալու:
Յուրաքանչյուր երկրի քաղաքացիական հասարակություն այդ երկրի ու այդ երկրի իշխանության հարստությունն է, քանի որ զբաղված է պետության և իշխանության բեռը թեթևացնելով: Հայաստանում, ցավոք, նախորդ տարիներին քաղաքացիական դաշտը զրկված էր ինքնաբուխությունից, այն դարձել էր կոնկրետ մարդկանց ու խմբերի պրոֆեսիոնալ աշխատավայրը, դարձել էր բացառապես ներքաղաքական ու ներկուսակցական ինտրիգների գործիք: Հիմա այդ դաշտը դատարկվում է, ու սա շանս է, ըստ էության, զրոյից քաղաքացիական հասարակություն ունենալու համար: Բնականաբար, միայն դաշտում առկա վակուումը երաշխիք չէ, որ այն կվերադառնա իր իրական հիմքերին ու հասարակությունը կսկսի ներքևից ինքնակազմակերպվել: Սակայն այդ շանսը հիմա կա և առնվազն անհրաժեշտ է հասարակությանը տալ որոշակի ուղենիշեր, որի արդյունքում նրանք մի կողմից կկարողանան տեղերում լուծել իրենց խնդիրները, մյուս կողմից՝ կթեթևացնեն պետության գործը:
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Փաստ» թերթի այսօրվա համարում