Ինչպէս որ երկրին մէջ որեւէ այլ մենաշնորհ ընդունելի չէ՛, նոյնն է պարագան նաեւ ժողովուրդի ձայնը ըլլալուն: Այդ ձայնին իրաւունքը շահելու համար, քաղաքական գործիչներ ու քաղաքական ուժեր պարտին միշտ զգաստ ըլլալ, պարտին միշտ հաղորդուիլ ժողովուրդի հոգեվիճակին հետ, միշտ կարենալ համոզել, թէ իրե՛նք են, որ լաւագոյնս կրնան հունաւորել զարգացման ու վերելքի ծրագիրները:
Անկախութեան այս տարեդարձին օրով, կարելի է վստահօրէն յայտարարել, որ Նոր Հայաստանի ստեղծման ազդանշանը տրուա՛ծ է արդէն, եւ այլեւս ոչ ոք կրնայ ժողովուրդը օրօրել կամ քնացնել՝ սին խոստումներով: Այս ժողովուրդը կը պահանջէ ու պիտի շարունակէ պահանջել ղեկավարումի, կառավարումի ու կազմակերպուածութեան բարձրագոյն մակարդակ, որպէսզի կարելի ըլլայ իր եռանդը, իր ստեղծագործական հանճարը ճի՛շդ օգտագործել, սերունդներուն տեսիլքը՝ արդար, բարգաւաճ, ուժեղ երկիր մը կառուցելու նպատակին համար։
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ասպարեզ» օրաթերթի այսօրվա համարում
