Մենք ի վերջո գնում ենք Երեւանի ավագանու ընտրությունների, որոնք ավելին չեն, քան ՏԻՄ ընտրությունները: Այս ընտրությունները կարող էին եւ չլինել, եթե Երեւանի քաղաքապետ Տարոն Մարգարյանը հրաժարական չտար եւ գլուխը չազատեր ընտրովի մարմինների ղեկավարների նկատմամբ սկսված հալածանքներից: Ո՞ւմ էր պետք Երեւանի ավագանու այս հապճեպ ընտրությունը, որն ըստ էության միայն խանգարեց ԸՕ փոփոխությունների ընդունման, ԱԺ արտահերթ ընտրություններ անցկացնելու եւ լեգիտիմ իշխանություն ձեւավորելու գործընթացին: Կեղծ են այն հայտարարությունները, թե Երեւանի ընտրությունները լավ ցատկահարթակ են ԱԺ արտահերթ ընտրություններից առաջ: Ես կարող եմ պնդել հակառակը: ԱԺ արտահերթ ընտրություններից հետո, հնարավոր է, ունենանք մի իրավիճակ, որ Երեւանի քաղաքային իշխանությունՆ անհաղթահարելի հակասությունների մեջ հայտնվի ՀՀ իշխանությունների հետ: Հավանաբար, հենց այս իրավիճակից է փորձում խուսափել Նիկոլ Փաշինյանը, երբ իր կառավարությանն շտապեցնում է ԱԺ արտահերթ ընտրությունների հարցում: Նա համարում է, որ տակավին տիրապետում է այն ռեսուրսին, որ կար 2018թ. գարնանը, սակայն քաղաքական գործընթացները, այդ թվում եւ տարածաշրջանային, սկսել են ծավալվել այնպիսի արագությամբ, որ հազիվ թե որեւէ քաղաքական ուժ Հայաստանում կարողանա հասնել դրանց հետեւից եւ հաջողություն ապահովել ԱԺ ընտրություններում:
Երեւանի ընտրություններում Փաշինյանը սպառնում է ասֆալտին փռել ու պատերով տալ բոլորին, ովքեր անհամաձայնություն կհայտնեն իր որեւէ քայլի: Նա այս պահին առաջնորդվում է «ամեն ինչ կամ ոչինչ» սկզբունքով, նրան զայրացնում է ամենափոքր ընդդիմադիր խոսքը: Այսպես հերթը հասնելու է նաեւ յուրայիններին: Եվ այս քաղաքականության պատճառով «ՔՊ»-ն հնարավոր է մի գեղեցիկ օր հայտարարվի գեղի կլուբ եւ վերջ: Ինձ թվում է` այս զգացողությունն ունեն նաեւ ավագանու հարթակին կանգնածներն ու քայլորդները, որոնք առայժմ վայելում են գործադիր իշխանության բարիքները:
Էդիկ ԱՆԴՐԵԱՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ» օրաթերթի այսօրվա համարում
