Բայց դա ավելի ո՛ւշ կլինի, առայժմ իշխանության դեռ նոր հասածները չեն հաղթահարել նվաճած իշխանությունը շատ արագ կորցնելու իրենց ներքին վախը: Հենց այդ վախով էլ մեծ մասամբ պայմանավորված է նախորդներին ամեն կերպ վարկաբեկելու, սեւացնելու, հայհոյելու շատ-շատերի տղայական վարքագիծը: Տա Աստված՝ կարողանա՛նք մինչեւ վերջ հավատարիմ մնալ հեղափոխության մարդասիրական կարգախոսներին: Կամ՝ առնվազն այն ազնիվ նպատակներին, որոնք հնչում էին ողջ հեղափոխության ընթացքում, հատկապես Երեւանի Հանրապետության հրապարակում:
Դժվա՛ր է լինելու, շա՛տ դժվար: Որովհետեւ մենք աշխարհի ոչ մի ժողովրդից ավելի լավը չենք, որ ազգովին շրջանցենք ունեզրկողներին ունեզրկելու լենինյան թալանչիական կոչը: Արդեն այսօ՛ր ժողովրդից թալանվածը իբրեւ թե ժողովրդին վերադարձնելու կարգախոսներ են շրջանառվում: Իսկ եթե թալանածը ժողովրդին վերադարձնելու անվան տակ ամբողջը հայտնվի նո՞ր թալանչիների գրպաններում: Ո՞վ կարող է երաշխավորել, որ այդպես չի լինելու: Մի ծաղկով գարուն չի՛ գալիս, մի Նիկոլ Փաշինյան, ինչքան էլ աստվածացնեն, պետության բոլոր ավգյան ախոռները մաքրել չի՛ կարող:
Անմաքուր մարդիկ մի՛շտ ուղեկցել են բոլոր նախորդ հեղափոխությունները: Որեւէ իշխանություն, լավի հետ միասին, արթնացնում է նաեւ մարդկանց մեջ ննջող արատավոր հատկությունները, մանավանդ՝ ընչաքաղցությունը: Ոչ ոք գող չի ծնվում, դառնո՛ւմ է: Վստահ եմ, դա հասկանում է նաեւ նոր հեղափոխության առաջնորդ Նիկոլ Փաշինյանը: Սակայն նույնիսկ նա՛ չի կարող արգելապատնեշ կանգնեցնել դեպի պետական ապարատ զանազան անարժանների հախուռն գրոհի առաջ: Նիկոլ Փաշինյանին պիտի հուշեմ նաեւ, որ ոչ ոք ոչ միայն իր ամբողջ հատվածը, այլ դրա փոքր մասը առանց դիմադրության չի վերադարձնի ժողովրդին: Ուստի ունեզրկողների ունեզրկումը պետք է շա՜տ զգուշորեն գլուխ բերել, հասարակության տարբեր շերտերում նոր արյունոտ բախումների տեղիք չտա՛լ: Թող ոչ ոք անհարկի չշահարկի ժողովրդի անունը: Համաշխարհային պատմության բոլոր մեծագույն ոճրագործությունները կատարվել ու կատարվելու են… ժողովրդի անունով: Դեռ ոչ ոք ազնվություն չի ունեցել ասելու՝ ես պաշտոնի եմ ձգտում, որովհետեւ այսինչ կամ այնինչ պաշտոնին հասած այս կամ ապուշից ավելի մեծ ապուշ եմ:
Այսպես կոչված թիմային կադրային քաղաքականությունը, որն իրենց հետ բերել են բոլոր նախորդ հեղափոխությունները, պետք է արմատախի՛լ արվի: Հասարակությունը չի՛ կարելի բաժանել մերոնքականների ու ձերոնքականների, ըստ այդմ էլ՝ մերոնց պաշտոններ տալ, ձերոնց՝ բանտերը լցնել: Բոլո՛րս այս պետության քաղաքացիներն ենք, անկախ հին կամ նոր իշխանությունների հանդեպ մեզնից յուրաքանչյուրի ունեցած վերաբերմունքից: Եթե այդ ճշմարտությունը ազգովին չհասկացանք, եթե մեկս մյուսի մեջ շարունակեցինք ոչ թե բարեկամ, այլ՝ թշնամի փնտրել, Աստված մի արասցե, կկորցնենք պետականությո՛ւնն էլ, երկի՛րն էլ: Հետո՞ ինչ, թե սրա կամ նրա թիկունքին ո՛վ է կանգնած: Նույնիսկ՝ բազմություննե՛ր: Այդ բազմությունները, անգամ միլիոնավորները, նու՛յնպես սխալվում են: Այլապես Ադոլֆ Հիտլերը 1933-ին միանգամայն ազատ ու արդար ընտրություններով Գերմանիայում իշխանության չէր գա…
Այսօր առաջնահերթ կերպով հարկ է զբաղվել պետական մակարդակով կադրային քաղաքականություն իրականացնելու հայեցակարգի մշակմամբ: Դրանից ավելի հրատապ խնդիր այս պահին մենք, ըստ իս, չունե՛նք: Սա ավելի՛ կարեւոր խնդիր է, քան առաջիկա խորհրդարանական ընտրությունների առավել թափանցիկ ու մաքուր կազմակերպումը: Ուստի հարկ է կենտրոնանալ ոչ թե իրականում գոյություն չունեցող հակահեղափոխականների մուտքը նոր Ազգային Ժողով խափանելու, այլ՝ նախ եւ առաջ կադրային անհրաժեշտ բազա ստեղծելու հարցերի լուծման վրա: Դա հեշտ գործընթաց չէ, պիտի համբերենք, մինչեւ մեր նոր ղեկավարները… ղեկավարե՛լ սովորեն…
Ռաֆիկ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ
Հայաստանի վաստակավոր լրագրող
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ազգ» թերթի այս համարում
