Աբսուրդի գագաթնակետը, անխոս, Ռոբերտ Քոչարյանի հայտնած մտքերն էին երեկ տված հարցազրույցում։ Նա որոշել էր ժողովրդավարության ու պարկեշտության դասեր տալ։ Ասում էր՝ գաղտնալսման սկանդալից հետո «յուրաքանչյուր երկրում, ոչ միայն զարգացած ժողովրդավարական երկրում նման սկանդալից հետո այդ մարդիկ պետք է հրաժարական տային, ներողություն խնդրեին հասարակությունից»։
Քոչարյանը, բնականաբար, չասաց, թե ինչ պետք է աներ այն մարդը, որի թիկնապահները սրճարանի զուգարանում դաժանորեն ծեծելով մարդ են սպանում միայն այն բանի համար, որ նա հանդգնել է ասել «պրիվետ Ռոբ»։
Նա չասաց, թե ինչ պետք է անի այն մարդը, որի թիկնապահները մարդ սպանելուց հետո նույնիսկ մեկ ժամ չեն անցկացրել անազատության մեջ։
Չասաց, թե ինչ պետք է անի այն մարդը, որը նույնիսկ կեղծ ցավակցություն կամ ափսոսանք չի հայտնում սպանության կապակցությամբ, այլ չափազանց «նրբանկատորեն» ասում է ափսոս, սպանած չլինեին ես իրեն մի երկու բան կասեի։
Մայրաքաղաքում իր ու իր թիմի դեմ դուրս եկած խաղաղ ցուցարարներին գնդակահարելու կապակցությամբ մինչեւ օրս նույնիսկ ափսոսանք չհայտնած անձը հանդգնում է պարկեշտության մասին խոսել։
Մի խոսքով, ասել սա աբսուրդ է՝ կնշանակի ոչինչ չասել։ Աբսուրդը չափազանց դիվանագիտական բնորոշում է: Սա անսահման ցինիզմի «մաստեր կլաս» է, սա լկտիության «վիշի պիլոտաժ» է:
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հայկական ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
