Անմարդակային պայմաններում ապրող Անգելինան շոր, կոշիկ չունի դպրոց գնալու համար

6-ամյա Անգելինա Սիրականյանը մի քանի օրից դպրոց է գնալու՝ առաջին դասարան: Անգելինան բացի դպրոցական պայուսակից, էլ ոչինչ չունի: Ծայրահեղ աղքատ պայմաններում ապրող այս փոքրիկի մայրն ասում է՝ պայուսակն էլ մանկապարտեզում հանդեսի ժամանակ են նվիրել. «Կոշիկ, շոր, ոչ մի բան չունի էրեխես: Մի քանի տետր ու գրիչ եմ պարտքով վերցրել»:
Անգելինան մոր եւ երկու եղբայրների հետ բնակվում է Արմավիրի մարզի Քարակերտ գյուղում: 1 սենյականոց բնակարանը, որտեղ ապրում է այս ընտանիքը, կիսաքանդ վիճակում է, անգամ խմելու ջուր չկա, այսինքն՝ ջրի խողովակներ չկան:

«Դույլով ջուրը բերում ենք, «կիպիտելնիկով» տաքացնում՝ լողանում: Ձմեռը մի հատ փեչ ենք դնում, հին-մին բաներ վառում, մեկ-մեկ՝ աթար»,-պատմում է 49 ամյա Սվետլաննա Գալստյանը՝ Անգելինայի մայրը: Ընտանիքի բնակարանի պատուհանին ապակիներ չկան: «Ցոլեֆանով ենք փակել, ձմեռը անտանելի ցուրտ է լինում»,-ասում է տիկին Սվետլաննան: Բնակարանի հին ու քայքայված մի քանի կահույքն էլ հարեւաններն են տվել:

Ընտանիքն ապրում է 37, 500 հազար դրամ նպաստով, 21,500 դրամ էլ ավագ որդու հաշմանդամության թոշակն է, որը չի բավականացնում հաշմանդամություն ունեցող որդու դեղերը գնելու համար: «Մի դեղ կա՝ անվճար են տալիս, մյուսներն առնում եմ, այսինքն՝ ամսվա կեսից փողը վերջանում ա, պարտքով եմ առնում: Մեծս 18 տարեկան է, հեսա «կամիսիա» պիտի անցնի, պարբերական հիվանդություն ունի, ներվերը խախտված է, ասում են՝ նյարդային համակարգի խանգարում է: Մյուս տղաս էլ 14 տարեկան է: Ինքն էլ հեսա դպրոց պիտի գնա, ու էլի, Անգելինայիս պես, հագնելու բան չունի: էլի մտածում եմ՝ գնամ պարտքով շոր, կոշիկ վերցնեմ, հետո նպաստով կես-կես, քիչ-քիչ պարտքը կփակեմ»,- ասում է տիկին Սվետլաննան:
Տիկին Սվետլաննան ասում է՝ ինքն էլ վատառողջ է, հոդերի խնդիր ունի, վերջերս վիրահատվել է, ու հաճախ է հայտնվում հիվանդանոցում, բայց վատառողջ լինելով՝ չի խուսափում դաշտերում վարձու աշխատանք անելուց. «Սեզոնային գործ ա, ստեղ ուրիշ գործ չկա էլ: Գնում եմ ծիրան, խաղող հավաքում: Սա էլ ամսվա մեջ 10 օր է լինում: Ուրիշ գյուղերից էլ են բերում աշխատողներ: Ամենածանր վիճակը ձմեռն ա լինում, որ ոչ աշխատանք ունեմ, ներսն էլ՝ ցուրտ»:

Առողջ ու համեղ սնվելն այս ընտանիքի համար երազանք է, ինչպես որ երազանք է մարդկային պայմաններով բնակարանում ապրելը:
Սվետլաննան ասում է՝ մսեղեն, կարագ, պանիր, երեւի տարիներով չեն կերել. «Հիմնականում մակարոն, բրինձ, կարտոշկա ենք ուտում: Տղես մի օր ասեց՝ մամա, նենց երշիկ եմ ուզում: Սիրտս ճմլվեց: Գնացի պարտքով վերցրեցի, էրեխեքս կերան: Էդ էլ եսիմ երբ էր: Որ մի փոքր հողամաս ունենայի՝ կմշակեի, գոնե պամիդոր, վարունգ, լոբին տնից կլիներ: Ուտելիքը խանութից պարտքով եմ վերցնում, 100 հազարից ավել պարտք ունեմ, խանութի տղեն լավն ա, մեր դրության մեջ մտնում ա, չի խեղդում՝ փողն ուզում: Սենց ապրում ենք»:

Քանդված, խոնավ, առանց տարրական հարմարությունների բնակարանի վերանորոգման համար տիկին Սվետլաննան դիմել է գյուղապետին, նա էլ մի անգամ որպես օգնություն 20 հազար դրամ է հատկացրել գյուղի բյուջեից. «Վերջերս էլ վարչապետին եմ նամակ գրել, խնդրել եմ օգնի տունը մի քիչ նորմալ վիճակի բերեն: Հիմա մեր երազանքը՝ էս մի փոքր սենյակի պայմանները ապրելուն հարմարացվի: Առաջ մի քանի տեղ դիմել էի, բոլորը մերժել են: Հատակը, պատերը ճաքած են, քանդվում են, գետնին ծակեր են, կռիսները ներս են մտնում: Փոքր սենյակ ա, սրա նորոգումը մեծ ծախսի չի լինի բարեգործ մարդու համար: Էս սենյակի վերանորոգումը էրեխեքիս երազանքն է, ես մեռնում եմ, որ գիտեմ չեմ կարա իրենց երազանքը կատարեմ: Ամբողջ կյանքս տանջվել եմ, ամուսինս հարբեցող էր, ինձ ծեծում էր, տունն էլ վառել էր: Մի էրեխես բարուրով՝ փախել եմ տնից: Սրա, նրա տանն էի ապրում: Դրանից պրծա, բայց կյանքի դժբախտություններից չպրծա»:

ՆԵԼԼԻ ԲԱԲԱՅԱՆ

«Առավոտ»

30.08.2018