1.
Գրել այս ամենը: Արտագրել
Կյանքը: Մոխիր ցանել: Կարդալ մի տաղ
Մեծարենցից: Ջրերը ետ տանել:
Իջնել վիհը: Ջանալ գտնել բաներ,
Որ գրվել են վաթսուն… Ասել` մի տար`
Անճանաչիս ընթացք պարտադրել:
Շնչավորի օծում: Ինչպե՞ս եղավ:
Հայրս: Մայրս: Աշուն: Հոկտեմբերին:
Լույսը բխեց քարից: Գառան մայուն,
Դաղձ, կուժկոտրուկ, աղը աղամանում
Շողաց: Հեռվում երգող իմ բանբերի
Գլխին պտղունց-պտղունց ոսկի տեղաց:
Գրել այս ամենը: Մտքում: Ջնջել
Մնացյալը: Ասել` ամայություն
Միջակայքում: Էիր, այս ես հիմա:
Դու այդ ինչպե՞ս արիր: Նրա դիմաց
Հաշտ ու խաղաղ կենալ: Մեղր ու թույն
Քսել կրծքին: Նայել: Դեմքը շրջել:
2.
Բլուրներով անցնել: Քարի առնել:
Օձին եղբայր ասել, խաշխաշին՝ քույր:
Հեյհեյ, Դավիթ կանչել: Եղինջ քաղել:
Կարկուտի տակ մնալ: Աղավաղել
Պատկերները մերոնց: Ծեսի խորքում
Ձմեռ, գարուն, ամառ, աշուն – խառնել:
Դու այդ ինչպե՞ս արիր: Ժամանակը
Հեղեղատով իջել, դարձել է շեղբ:
Կուրծքը պատրաստ պահել: Կաքավ ու լոր
Աղեկտուր թռան: Գլոր-գլոր՝
Նարեկացին, սայլը: Ու դու՝ երկփեղկ,
Անկարող ես արդեն աղաղակել:
Աղբյուրը ջուր տանել: Խրվել մինչև
Գոտկատեղը հողում: Բույրից ցնծալ:
Մաղախը բաց պահել՝ հաց ու պանիր:
Քիչ էլ առաջ գնաս, քեզ կսպանի
Աստծո սրտից ծլած հասկը ընծա:
Գնալ սակայն: Շնչել: Արտաշնչել:
3.
Ազատ անկում: Թուղթը՝ քառակուսի:
Ձեռագիրը՝ մանր, վայելչագիր:
Անդունդները գնալ: Մնացորդաց
Անունը վառ պահել: Կարմիր որդան
Կուց-կուց արյուն ապրել: Հռչակագիր
Հղել լույսին: Դիպչել չարագույժին:
Դու այդ ինչպե՞ս արիր: Եղա՞ր արդյոք
Ձայների մեջ վերին: Քեզ ո՞վ պեղեց
Դեղին լեղի այսքան հեղեղի մեջ:
Վարդը ահա վառման առէջ-առէջ
Մոխիր գնաց: Կարմիր լուրեր հեղել,
Հուրհրում է վկա Սիամանթոն:
Իսկ լանջերը՝ կանաչ: Հացը՝ աղի:
Տատասկ ու փուշ քաղել, կրծքին սեղմել
Անցյալ կատարյալի: Շնչավորել
Մի քանի տաղ, որ է փառավորեն
Գոյությունը գուցե, որ է մեղմեն
Անվերջնագիր ելքը քո խաղաղիկ:
4.
Ինչ սիրուն է հավքը ի վայրէջքի:
Ինչ հմուտ է մութը ուրթը պատել
Թումանյանի: Բացել ծոցը մահվան,
Ծաղիկ, ծիծաղ լցնել աջ ու ահյակ:
Ասել՝ մենք չիմացանք բարեպատեհ
Օրը, ժամը, պահը, վայրը էջքիդ:
Անպարագիծ: Գետը տարավ առո՛ւն:
Մենք ո՞ւմ անունը տանք, ո՞վ երկարեց
Սիրո, արտասուքի աղեղը ձիգ,
Սանձեց, ի ծառս հանեց յուր այրուձին,
Թեթև աչքով արեց, նետահարեց,
Մեզ հանգուցեց կանայք նշանառու:
Արդեն հովերն ընկան: Պաղ ապակին
Արտացոլեց ներկան: Հավքը թևեց:
Դողէրոցքում ճյուղը անշարժացավ:
Դու այդ ինչպե՞ս արիր: Ահագնացավ
Ցանկությունը, քաղցը: Վախը տևեց:
Բայց զմրուխտ էր մահվան կաղապարին:
5.
Տնից դուրս եմ եկել, որ հարուցեմ
Փոփոխություն, ցնցում: Ետ չեմ դառնա
Անառակի նման: Անմեռ ցորեն –
Չեմ շատանա այսու: Անդարձորեն
Կդառնանա խոսքը խառը-խառնակ:
Օր մը նորեն: Գուցե: Դառնամ գուցե
Վարուժանին: Տունը: Ալյուր աղամ:
Կանաչ-կարմիր կապեմ: Թագավորի
Երգը ասեմ խռով, որ գլխին՝ հող,
Ու աներկիր մնաց, սրախողխող:
Դու այդ ինչպե՞ս արիր: Ի՞նչն է որից:
Անպատասխան, անդարձ, բույս անթաղար:
Այս էլ այսպես եղավ: Այլաշխարհից
Բարձրանում են ձայներ՝ ցնծա՜, եղո՜ւկ:
Իսկ ես հաց եմ բերել՝ մաղախի հաց,
Որ գառները կերան: Դռները բաց:
Բայց չի գալու: Անմեռ ցորեն՝ հեռու
Պատարագից, խոսքից ու նշխարից:
6.
Գնալ նախավերջին: Երեք հատիկ
Նռան, ահա, քունքին: Աչքերը՝ գոց:
Լյառն Արարատ այնտեղ, որ չի տեսել
Մանկուց: Բայց ինչ երկիր լուսատեսիլ
Վարքագրեց: Շնչեց երգը երգոց,
Մինչդեռ մաղձ էր ու թույն դառնապատիր:
Բլուրները նույնն են՝ կանաչ-արթուն
Եվ անթերի գծեր: Զանգակազարկ՝
Ընկել քամու բերան: Հողմածաղիկ
Լինել: Տերյան կանչել մթնշաղին:
Քո հազարին գնալ, խրվել ազատ
Տարածության կուրծքը: Ոսկե հատում:
Դու այդ ինչպե՞ս արիր, երբ չի արվում
Ոչինչ արդեն վաղուց: Միայն ներկա,
Միայն ապավինած, ինչ չի գալու:
Մասուր պոկիր խաղաղ: Մինչև գարուն
Մեկնիր բաղձանքներիդ ճյուղը երկար:
Ցնցվիր, ինչպես ծառն է թափահարվում:
7.
Դու այդ ինչպե՞ս արիր: Անցնել նորեն
Մի մանկություն տարածք: Մնալ սթափ:
Պատահարից խոսքը տարանջատել,
Կյանքի կապանքներից մահն արձակել
Ու ընդառաջ գնալ: Ինքնավստահ
Հիշողության հոսքը կարգավորել:
Մնացյալը: Էիր, է ես հիմա:
Քայլ ես վերջնակետից դառնալու տուն՝
Լանջով, ուրցերի մեջ, քչքչոցից
Ջրի կաթվածահար, խայթված օձի
Նման գալարվելով: Քարը արտում
Քունն է հսկում հասկի: Վարք անիմաց:
Բոլորեքյան Չարենց: Բառեր գրել,
Շնչավորել վերջին լուսաբացի
Մեղուն ու թռչունը: Ճառագել ձայն
Զվարթ: Երկինք նայել: Կես-կիսաձայն՝
Դեռ մնում եմ – ասել – ջուր ու հացիդ,
Դեռ մնում եմ, որ ինձ արտագրես:
Աղվան ՎԱՐԴԱՆՅԱՆ
14-21.07.2018
“Պոեմ”…