Սակայն Քոչարյանի հանդեպ ներկայացված մեղադրանքի և ըստ այդմ՝ դրանից բխող իրավական գործողությունների և անխուսափելի քաղաքական ազդեցության հանգամանքը առանցքային է այն տեսանկյունից, որ իրավապահները այդպիսով մատը դնում են Հայաստանում երկու տասնամյակից ավելի իշխած, 1995-96 թվականներից ի վեր իշխանությունն ընտրությունների անվան տակ յուրացրած մի ամբողջ տնտեսաքաղաքական ուժային, քրեաօլիգարխիկ և ռազմաֆեոդալական համակարգի առանցքային կետին: Այն կետին, որում, այսպես ասած, հատվում են դիմադրողունակ մասնիկները իրենց հաճախականությամբ, և, օրինակ, անկոտրում ապակու հենց այդ կետին մատի մի թեթև հպումը բավական է՝ ամբողջ ապակին, անկոտրում, անհաղթահարելի թվացող դիմապակին փշուր-փշուր անելու համար: Այդ դիմապակու տեղում է այժմ նախկին գրեթե քառորդդարյա համակարգը, իսկ Քոչարյանն էլ հայտնվել է այդ համակարգի այն կետում, որտեղ արդեն մատի թեթև հպումն իսկ բավական է անկոտրում թվացող համակարգը ամբողջությամբ մասերի բաժանելու համար:
Ահա այդ տեսանկյունից, խորքային առումով, Մարտի 1-ը, որպես այդպիսին, իհարկե լինելով բացահայտման անհրաժեշտություն ենթադրող առանցքային իրողություն, այդուհանդերձ՝ ըստ էության մի դրվագ է առավել լայն շղթայում և գործընթացում, որը ինքնին լինելու է համակարգի քայլ առ քայլ, փուլ առ փուլ, դրվագ առ դրվագ և անուն առ անուն ապամոնտաժման մի գործընթաց: Ահա սրանում է գործի խորքային առանձնակիությունը, որն իհարկե մնում է հասարակության անձնավորված ընկալումների ներքո:
Արամ ԱՄԱՏՈՒՆԻ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
