Փաստորեն, նոր իշխանությունը կամ ավելի շուտ այդ իշխանության ղեկավարը փոխլրացնող կոշտ մեսիջներ է հղում Բրյուսել ու Մոսկվա, մի դեպքում շատ հստակ արձանագրելով, որ եթե Եվրամիության աջակցությունը կախված է Հայաստանի աշխարհաքաղաքական կողմնորոշումից, ապա Երևանը բացարձակապես հրաժարվում է դիտարկել այդպիսի պայման կամ հարց, մյուս դեպքում՝ այդպիսով նաև Ռուսաստանին մեսիջ հղելով, որ Հայաստանի նոր իշխանության այդ հստակ դիրքորոշումը պետք է իր հերթին անվտանգային աջակցության արժանանա Ռուսաստանում, որովհետև Հայաստանի, այսպես ասած, դաշնակցային պարտավորությունը կամ բարոյականությունը չպետք է լինի միակողմանի:
Այս փոխլրացնող մեսիջները անկասկած հիմնված են իշխանության լեգիտիմության վրա, այլապես Հայաստանը թույլ չէր տա թե՛ Ռուսաստանի, թե՛ Եվրամիության հետ խոսել այդպիսի տոնայնությամբ ու շեշտադրումներով: Մյուս կողմից՝ այս հանգամանքը Հայաստանում, այսպես ասած, վախեցնում է շատերին, այն իմաստով, որ մտահոգություն է առաջացնում միաժամանակ թե՛ Ռուսաստանի, թե՛ Արևմուտքի հետ հարաբերությունը վտանգելու տեսանկյունից:
Գործնականում, սակայն, այս իրողությունը պայմանավորված է դեռևս նախորդ իշխանությունից եկող իներցիայով, որտեղ պատասխանատվության շեշտադրումը թե՛ ներքին, թե՛ արտաքին հարցերում բացակայել է իսպառ և միայն երբեմն անուղղակիորեն առաջ է եկել պոստֆակտում, ինչպես, օրինակ, ապրիլյան քառօրյայի դեպքում: Մինչդեռ պատասխանատվության շեշտադրման բացակայությունն իրականում երբևէ եղել է ոչ թե խնդիրների բացակայություն, այլ դրանց կոծկում, ինչը, սակայն, իրականում ոչ թե օգնել է լուծել դրանք, այլ ավելի բարդացնել: Ըստ այդմ՝ Հայաստանում տեղի ունեցած թավշյա ժողովրդավարական հեղափոխության քաղաքական կապիտալիզացիան որպես նվազագույն անհրաժեշտություն ենթադրում է նաև հենց ներքին ու արտաքին պատասխանատվության շեշտադրում թե՛ Հայաստանի համար, թե՛ նաև Հայաստանի հետ հարաբերվող տարբեր սուբյեկտների՝ անկախ հարաբերության աստիճանից և ըստ հարաբերության աստիճանի:
Արամ ԱՄԱՏՈՒՆԻ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
