Ճիշտն ասած, կարդացի Նարինե Ղազարյանի «Մենք ունենք իրավունք իմանալու, թե ինչն է դրդել կառավարությանը կատարել այդ զարմանալի վերանշանակումը» գրվածքը: Վրդովմունք, խիստ զարմանք է առաջացնում ոչ միայն դրա բովանդակությունը, միտումնավոր և անհիմն մեղադրական, տեղ֊տեղ փողոցային ոճը, այլև հեղինակի բացարձակ անտեղյակությունը խնդրո առարկայից:
Վաղուց եմ նկատել՝ որքան մարդը հեռու է գիտությունից, այնքան ավելի է հակված գիտության մասին դատողություններ անելու: Գիտությունը մարդկային գործունեության ամենաբարդ ոլորտներից մեկն է, բայց բոլորը գիտեն, թե ինչպես է պետք այն կառավարել:
Այդ ի՞նչ փորձագետ է հոդվածի հեղինակը, որ ոչ մի գաղափար չունի Գիտության կոմիտեի ֆունկցիաների մասին, բայց հանդես է գալիս գիտական հանրության անունից: Ո՞վ է ասել, թե գիտնականները դժգոհ են Սամվել Հարությունյանի վերանշանակումից: Իմ ճանաչած գիտական հանրությունն այդ նշանակումը համարում է ճիշտ և տրամաբանական:
Հիշեցնեմ՝ Գիտության կոմիտեն ասպիրանտուրայի տեղեր չի բաշխում, ատենախոսությունների մասնագիտությունների կամ դրանց բովանդակության հետ կապ չունի. բավական է կարդալ ՀՀ ԿԳՆ գիտության կոմիտեի կանոնադրությունը: Եվ ո՞վ է ասել, որ գիտությունը քանդված է կամ գիտության ներկայիս վիճակի (իմ կարծիքով` ամենևին էլ չքանդված) միակ պատասխանատուն է Սամվել Հարությունյանը: ՀՀ ԿԳՆ Գիտության կոմիտեի ռեալ հնարավորությունները տարածվում են, եթե չեմ սխալվում, գիտությանը հատկացված միջոցների մոտ 10%-ի վրա: Եվ այս ոչ մեծ հնարավորություններով արվում է ավելին, քան կարելի էր ակնկալել:
Կոմիտեի նպատակասլաց և պրոֆեսիոնալ գործունեության արդյունքում ներդրվել են գիտական գործունեության գնահատման ժամանակակից գիտաչափական մեթոդներ, որոնք արդեն կիրառվում են նաև շատ ինստիտուտներում, ստեղծվել է անկախ փորձագիտական համակարգ, երիտասարդներին գիտության մեջ ներգրավելու և պահելու հստակ քաղաքականություն է տարվում, միջազգային երկկողմ և բազմակողմ համագործակցության ծրագրեր են իրականացվում և այլն: Գիտության կոմիտեն՝ Սամվել Հարությունյանի ղեկավարությամբ, մեր երկրի, ցավոք, առայժմ եզակի կառույցներից է, որն իր աշխատանքը կատարում է նվիրված, բարեխիղճ, պրոֆեսիոնալ և ազնվորեն:
Այս ամենի շնորհիվ ստեղծվել է իսկապես ստեղծագործ և մրցակցային միջավայր, որի արդյունքում վերջին տարիներին բազմապատկվել են արտերկրի հեղինակավոր ամսագրերում հրապարակումները, գիտաչափական ցուցանիշներով Հայաստանն առաջ է անցել տարածաշրջանի շատ երկրներից: Կոմիտեի կողմից կազմակերպված մրույթների շնորհիվ նվազել է գիտնականների կախումը ինստիտուտների վարչակազմից, գիտական սարքավորումների ձեռքբերման, գիտական գործուղումների իրական հնարավորություններ են ստեղծվել և այլն: Գիտության մարդիկ շատ լավ հասկանում են այս խնդիրների կարևորությունն ու արժեքը:
Այս ամենը չի նշանակում, որ Հայաստանում գիտության ոլորտը կատարելագործվելու տեղ և անհրաժեշտություն չունի: Իհարկե, ունի: Եվ Կոմիտեում ստեղծված է այն մթնոլորտը, որտեղ քննարկվում են գիտության օրախնդիր և հեռանկարային հարցերը, յուրաքանչյուր գիտաշխատող, շահագրգիռ անձ հնարավորություն ունի մասնակցելու բանավեճերին, առաջարկ ներկայացնելու, կարծիք հայտնելու, և, հավատացնում եմ, նա կարժանանա պատշաճ ուշադրության:
Եվ վերջում. կցանկանայի, որ իմ մտքերն ընկալվեին ոչ թե որպես Սամվել Հարությունյանին պաշտպանելու փորձ (նա դրա կարիքը չունի), այլ որպես «Առավոտ» օրաթերթի ընթերցողներին ճշմարտությունն ասելու, ավելի շուտ՝ հերյուրանքները հերքելու անկեղծ ձգտում: Ավելին՝ կարծում եմ ժամանակն է, որ «Առավոտ»-ը նախաձեռնի լուրջ քննարկումներ՝ գիտության բնագավառի ձեռքբերումները ներկայացնելու և զարգացնելու ուղղությամբ։
ԱՐԱ ՍԵԴՐԱԿՅԱՆ
Ֆիզ-մաթ. գիտությունների դոկտոր, պրոֆեսոր
