Շվեյցարաբնակ կոմպոզիտոր Դավիթ Հալաջյանը «Առավոտի» հետ զրույցում մի հետաքրքիր պատմություն պատմեց` զուգահեռներ տանելով Հայաստանի եւ Շվեյցարիայի միջեւ: «Շվեյցարիան պետություն է, որը ոչ թե միանձնյա, այլ ֆեդերալ կազմի կողմից է կառավարվում, այստեղ ղեկավարները չունեն կապույտ լույսերով մեքենաներ, թիկնապահներ ու ծառայողական շքեղ մեքենաներով չեն երթեւեկում: Մի անգամ Ֆեդերալ կազմի անդամներից մեկը, որը Ցյուրիխում էր բնակվում եւ Բեռնում աշխատում, գնացքով գնում է աշխատանքի:
Այդ ընթացքում համակարգչով աշխատում է: Մեկ էլ տեսնում է, որ իր դիմաց նստած քաղաքացին հեռախոսով բարձր խոսում է ու խանգարում իրեն: Պաշտոնյան, որ թերթում հետո գրել է այս միջադեպի մասին, աչքի ծայրով նայում է իրեն խանգարող քաղաքացուն` մտածելով, որ կլռի: Երկրորդ անգամ էլ է սաստող հայացով նայում, սակայն դարձյալ ապարդյուն: Մեկ էլ քաղաքացին մոտենում է նրան ու ասում՝ ինձ չի հետաքրքրում, որ դու մեր երկրի ղեկավարներից ես, դու ապրում ես իմ փողերով, իմ հաշվին, ես եմ քեզ ընտրել, հետեւաբար կանեմ այն, ինչ ինձ հարմար է»,- պատմեց կոմպոզիտորը: Ապա հավելեց, որ պաշտոնյան թերթում գրել է, որ քաղաքացու պահվածքից սկզբում վատ է զգացել, սակայն ավելի ուշ մտածել է. «Ինչ լավ երկրում եմ ապրում, որտեղ քաղաքացին կարող է այսքան ազատ զգալ, որ երկիրն իրենը համարի, ինձ էլ` իր աշխատողը»:
Լուսանկարը` ԳՈՀԱՐ ՀԱԿՈԲՅԱՆԻ
«Առավոտ»
19.07.2018
Հարգելի Պարոն Հալաջյան,
Չափազանց վիճելի, եթե չասենք վնասակար օրինակ եք բերում: Ձեռքի հեռախոսն իր օգտակարության հետ նաև պատուհաս է դարձել: Ձեր նկարագրած լակոտը պարզապես լկտի արարած է, եթե նա ազատ է անել իր խելքին փչածը, ապա ես էլ ազատ եմ պահանջել, որ հարգի իմ լռությունը, մանավանդ երբ աշխատում եմ իմ պետս հարկատւների, ինչպես այդ կապերը կտրածն է հայտարարում: Առանց այն էլ Հայաստանի հանրային տրանսպորտում քիչ չեն նրանք, ովքեր 20-30-40 հոգու կարող են պարզապես տեռորի ենթարկել իրենց տխմար, ամբախ-զամբախ դատարկախոսություններով: Լավ կլիներ, որ Շվեյցարիայից ավելի օգտակար և ուսանելի օրինակ բերեիք, և ոչ թե այս մեկը, որը յուրատեսակ զենք է դառնալու մեր անդաստիարակների համար: