«Նոր Հայաստան, նոր Հայրապետ» շարժման մասնակիցները, ըստ երևույթին, այնքան են տարվել «նոր» Հայաստանում տիրող «սիրով ու հանդուրժողականությամբ», որ մոռացել են, թե ինչ ասել է բանականություն, սեր, համերաշխություն, բարություն և այլն: Նրանց գործողությունները գնալով անտանելի են դառնում, հատկապես այն դեպքից հետո, երբ մի խումբ քաղաքացիներ շրջափակել էին վեհափառին՝ թույլ չտալով նրան տեղաշարժվել: Թե ինչ է վերջիններիս ուզածը, անհայտ է գուցե հենց իրենց, քանզի հոգևոր հայրապետի հրաժարականի պահանջը չի կարող տեղավորվել գիտակից մարդու ուղեղում: Այն, որ կաթողիկոսի հրաժարականի պահանջ ներկայացնելու իրավունք ունեն բացառապես բարձրաստիճան հոգևոր հայրերը, պարզից էլ պարզ է: Հասկանալի է նաև, որ այդ մի խումբ քաղաքացիների ուզածը ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ սեփական շահերի առաջմղումը, կամ էլ արևմտյան որևէ կառույցի տրամադրած դրամաշնորհից բխող հետևանք է սոսկ:
Տարօրինակն այս ամենում «նոր» Հայաստանի նոր կառավարիչների որդեգրած քաղաքականությունն է՝ չանել ոչինչ ու լուռ հետևել, թե ինչպես կզարգանան դեպքերը:
Իրավապահ մարմինները կարծես մոռացել են, որ բացի սեր ու հանդուրժողականություն քարոզելուց՝ ամենից առաջ կարգ ու կանոն պետք է հաստատել երկրում, ապահովել յուրաքանչյուր քաղաքացու ազատ տեղաշարժը, հսկել ու պահպանել պետության համար կարևոր նշանակությամբ տարածքները՝ թույլ չտալով վտանգել դրանք: Բայց ոստիկաններն արդեն տևական ժամանակ հանդուրժում են Մայր աթոռի տարածքում սեփական քմահաճույքով տեղաշարժվող վերոնշյալ քաղաքացիների արարքները, անգամ այն դեպքում, երբ վերջիններս պահանջում են գանձարանից հանել ազգային եկեղեցու սրբագույն գանձերը: Իրավապահները հանգիստ ակնդրում են նաև կաթողիկոսի հրաժարականը պահանջող քաղաքացիների ու հոգևորականների վեճերին ու հրմշտոցին, օրենքի տառին համապատասխան շարժվել քարոզողները ձեռքները ծալած նայում են, թե ինչպես է կաթողիկոսը շրջափակման մեջ հայտնվում:
Սևակ ՎԱՐԴՈՒՄՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Իրատես» թերթի այսօրվա համարում
