Յոթնաբանյա վասն ցնծալի դառնության

Երկնքին մոտիկ, հողից հեռու,

Անթափանց թանձր, ոչ ոքի տես:

Ո՞ւր ես, խավար աչք ամենատես,

Ե՞րբ ես բացվելու, որ հարատև

Եվ մխիթարես, և փարատես

Իմ կասկածները հազարաթև:

Ե՞րբ ես ինձ լույսով ողողելու:

​

Այլևս երբեք: Էլ ոչ մի դուռ

Չի բացվի ինքնին: Պիտի բախես,

Որ շնչառության պես բաբախես՝

Ինչքան էլ փորձեն քեզ առկախել,

Ինչ սալաքար էլ ոտքիդ կախեն,

Շարունակվես ու թևաբախես՝

Ինքնասույզ, զուլալ ու ձեռքիդ նուռ:

​

Նա ինձ չտեսավ՝ նա ինձ նշեց

Լույս ակունքներում բառ ու բանի,

Ասաց՝ սիրիր ու փառաբանիր

Հող-օդ-կրակը-ջուրը, քանի

Իմ թողությունն ես տառապալի,

Որ պիտի ջանա, պիտի բանի

Ադամամութից մինչ կեսգիշեր:

​

-Տուն կգաս շուտով: Էլ՝ անմարմին՝

Այլուրում թողած սրտիկդ բոց,

Քեզ շատ սիրեցին ու քարակոծ

Եղար երբեմն՝ ամբոխը հոծ

Դեռ դաշտերում է արածելոց:

Խաղաղ ջրերում իմ ալեկոծ

Այլևս վառվիր կանաչ-կարմիր:

​

Աղվան ՎԱՐԴԱՆՅԱՆ

Հրապարակվել է «Հրապարակ» օրաթերթի մշակութային հավելվածում: