Սփիւռքահայ զոյգ մը զբօսաշրջիկներ, հայրենասիրական գաղափարներով ոգեւորուած, անպայման կը փափաքին այցելել Զօրավար Անդրանիկի տուն-թանգարանը: Հեղձուցիչ տաքը կը քամէ կարծես անոնց մարմիններուն ջուրը, հակառակ անոր, որ անոնք մի քանի քայլ միայն կը քալեն թաքսիէն մինչեւ թանգարանին մուտքը, ուր հանգիստ շունչ մը կը քաշեն ի տես այնտեղ զետեղուած պաստառին, որ կը յուշէ, թէ թանգարանը բաց է 12:00-17:00: Յետ միջօրէի ժամը չորսն է, երբ անոնք կը հասնին։ Սակայն, թանգարանի դարպասին դուռը փակ գտնելով, զարմացած կը փութան կողքը՝ Կոմիտասի Պանթէոնի այգին, մինչ հոնկէ անցնող տատիկ մը կը գրաւէ անոնց ուշադրութիւնը:
Տատիկին ծամածուռ դէմքը, արեւէն խանձած մաշկը, ճակտին ծալքերը փայլեցնող քրտինքի կաթիլները ներքին անհանգստութիւնը կը մատնէին կարծես անոր: Ձեռքին բռնած էր մի քանի տոպրակ, որոնց մէջ սմբուկները, վարունգները, պղպեղներն ու լոլիկները տաքէն թոռմելու վրայ էին: Զբօսաշրջիկները, ուրիշը չգտնելով, կը դիմեն տատիկին.
-Տատի՛կ, Անդրանիկի թանգարանը փա՞կ է արդէն, հակառակ հոն յուշուած ժամացուցակին:
Ձեռքով մատնանշելով պաստառը զբօսաշրջիկներէն մէկը հազիւ թէ պիտի շարունակէ իր խօսքը, պիտի ջանայ տեղեկութիւններ քաղել տատիկէն՝
-Զզուացրիք, էլի՛, ձեր այս հարցերով, ես ի՞նչ իմանամ:
Կը պատասխանէ տաքէն յոգնած տատիկը ու կ՚ուղղուի դէպի թանգարանին կողքի նրբանցքը, ուր կը բնակի հաւանաբար:
ԱՆԻ ԲՐԴՈՅԵԱՆ-ՂԱԶԱՐԵԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայրենիք» շաբաթաթերթի այս համարում
